Gerçekten çok zor herşeyi olduğu gibi kabullenmesi insanın, ama kabullenmek zorunda kalıyor insan. Kabullenip belki mutlu olmaya koşmak istiyorda yapamıyor ya buna acıyorum işte ben.
Yanlızlığa adepte olmak kendini bir bakima aldatmaktır , insan yanlız degildir ama hep yanlız olduğunu hisseder bakar durur etrafına fakat etrafına baktığında onca kalabalığın arasında gönül boşluğunu fark eder. Hep yanımda olsun ister kalbini tamamlayacak olan birisi ama bu düzen yanında olmayıpda kalbinde oluşunun gerçegini ortaya koyar.Mutlaka kendine gizlediği bi sevdasi var her insanin içinde ama kimseye söyleyemez kimseye anlatamaz çünkü gizlidir yasaktır bu sevda.
Bir insanın içi yanarken dışarıya mutlu görünmesi çok zor. Ama insandır iste hep gururlu ve dik durmak ister kimse bilmesin kimse duymasin acilarini.Çünki İnsanın acısının tek ilacı kalbdir o kalbi bulmasıda çok zordur.Bu yuzdenki hep kendince bir yalan dunya yaratir Tamda bu yuzden şu soru cikar insanin karsina Neden insan hep güçlü olmak zorunda hisseder kendini neden herkese guclu gorunmek ister neden????.
Aslında bu sorunun tek cevabı şudur UMUT, insanın umutları olmadan yapamaz yaşayamaz, bu yuzden yalandanda olsa kurdugu dunya kendine yeter umut eder hep icindeki yanginlarin, yasadigi acilarin vede yalnizliginin bitecegini umut eder.Insanlarin hayatinda Her ne biterse bitsin umutlari hic bitmezzzzzz.Bu yüzden UMUT la dolmalidir insan bitirmeden tüketmeden vede tükenmeden.....

~İP€K KA£KAN~