Yaşamımızdan günleri eskitiyoruz ya ama eskiyen günler değıl bizler oluyoruz. Yaşlandığımızı söyleriz kendimize. Saçımıza düşen aklar dişlerimizdeki eksikliklerin yerini alan protezler, hayatımızdan birer birer kaybolan arkadaşlıklar vede adını bile bilmediğimiz hastalıklar çevreler etrafımızı. Ama tüm bunlar bir anda olmaz.Bazen isyanlarımız hızlandırır ,bazen acılarımız hızlandırır ne bileyim işte bir çok etkenler vardır dış görünüşümüzü etkileyen,yaşlandıran bir çok acı, bir çok yaşanmışlık vardır. AMA esas yaşlanma bunlar değildir. Aslolan yaşlanma insanın yüreğinin yorgunluğu ile başlar. Yüreğine bir çok şey sığdırırız bir zaman sonra yüreğimize sığdırmaya çalıştıklarımız taşmaya başlar. Yüreğimiz içinde fırtınalarla boğuşurken kendine yabancılaşır,yaşlanır yorgunluğun belirtisi dışa vurum olarak karşımıza çıkar ozaman yaşlandım deriz de yanılırız.Kelimelerimize yabancı kalırız,hayata yabancılaşır.
Halbuki bir zamanlar heba ettiğimiz gençliğimizi boşu boşuna heba ettiğimizi yeni anlarız da cok geç kalmışızdır. Ne bu saatten sonra kırıklarımız arasından yüreğimize birşey duyurabiliriz, Nede geçmişe dönüp yaşantımızı değiştirebilirsiniz öyle bir geri dönüş yapılsa futursuza kullandığımız canımızı, heyecanlarımızı, duygularımızı vede hayatımızı itina ile kullanacağımızı tekrarlar dururuz kendimize. Ama giden yıllar, gönül kırgınlıklarımız yüreğimizdeki yorgun yolculuklarımız o kadar fazladır ki tamir olmaz geriye dönülmez de zaten..
Hayata sevdiklerimize hatta kendimize yaşlanmamak,yabancılaşmamak yüreğimizi ilk günkü heyecanla taptaze tutabilmek için düşüncesizce degil, emin adımlarla hayatı yaşayalım. Yüreğimize yerleşen acıların yerini tatlı mutlu anılarla yer değiştirmemiz gerek. Zor olur ama tamamen gitmese de degistiremezsek de yaşanmışlıklarımızı mesela değiştirelim gittiğimiz yolu. Hayatın Tüm renklerini tamamen yaşayalım. Yarım bırakmadan sonuna kadar tadına varalım yaşanmışlığın. Tükenmesin yaşlanmasın hatta eskimesin yüreğimiz.Bir çocuğun gülümsemesi kadar masum onun yüreği kadar saf kalabilelim...