Gecenin tam ortasındayım. Saat kaç bilmiyorum.
Ellerim ellerini arıyor, gözlerim gözlerini. Yoksun!
Bir kibrit yakıyorum karanlığa. Fotoğraflarımızı
yakıyorum bir bir. İçim ağlıyor, yandıkça anılar
yüreğim ağlıyor. İçimde bir şeyler parçalanıyor,
ağlarken kendimden geçiyorum. Ben aslında
anılarla birlikte kendimi de yakıyorum.
Duygularımı, sevgimi, minik elli hayalimizi
ama en çokta umutlarımı.

Dün gördüm senib mutluydun. Yüzünde gördüğüm
tebessümün her şeye bedel olduğunu düşünürken
yanındakine kaydı gözüm. İçim üşüdü. Bir titreme
sardı bedenimi, bir sıcak hüzün. Yüreğime kor düştü.
Ne garipti, ben onu seviyordum, o bir başkasını.
Bir başkasına gülümsüyor bir başkasına bakıyordu
o güzel gözleri. Görmüyordu beni. Ondan başka
herkese gözü kördü. Bana bile!
Oysa kaç gece omzumda ağlamıştı. Kaç kez
avutmuştum onu sözlerimle, hatırlamıyordu, bilmiyordu.
Beni unutmuştu. Aradan seneler geçmişti.
Ona olan tüm sevgimi, onunla olan anılarımı yakmak
istemiştim bende bu gece. Yaktım küllerini de kalbime
gömdüm. Gülüşlerini en derin yerlere sakladım. Ama
anılarımızı yaktım. Zira anılarda kaybolursam bir kez
daha, unutamazdım.
Unutmak, zordu. Senelerimi alırdı belki ama kafama
koymuştum bu kez. Beni mutlu etmeyen birini sevmeye
devam etmeyecektim. Ben bu gece ruhumu da ateşe verecektim.

✒A’mak