GÜZEL BİR YAZIYDI.SAYGILAR.

Cehalet mutluluktur diyor bir düşünür. Sahiden de öyle. Kafamızda ne kadar az bilgi varsa o oranda da az soru işareti olur. Soru işaretlerinin sayısı arttıkça insanın korku ve kaygı oranı artıyor. Zira soru işaretleri çözüme kavuşsa bile elde edilen çözümler yeni soruları doğuruyor. En gündelik düşüncelerden tutun en komplike fikirlere kadar...

Ben hayatı bir sacayağına benzetiyorum. Ayaklardan biri düşünmek, diğeri inanmak ve öbürü, belki de en önemlisi hareket halinde olmak. Bunlardan biri eksik olursa üstündeki kazan devrilmeye mahkum. Ancak bu üç kavram birbiri içine sindirilmiş halde, birbirini tetikleyecek şekilde kullanılmalı. Düşünürken inanmak, inanırken düşünmek ve sürekli hareket halinde olmak gerekiyor. Tek başlarına ve birbirlerinden bağımsız kullanılmaları, birinin süreç dışında kalmaları insanı daha fazla acı çekmeye, hatta psikolojik rahatsızlıklara sevk ediyor. İntiharların bir nedeni sanırım bu sürecin sağlıklı işletilememesi.

Diğer bir neden ise bahsettiğiniz gibi bilginin ve farkındalığın getirdiği güçsüzlük. Bir tür elde ettiklerini kontrol edememe hali. Günlük hayattan somutlaştıracak olursak; bir komutansanız ve emriniz altındaki personel sayısı arttıkça doğal olarak kontrol oranınız gitgide azalır.

Bu noktada devreye din giriyor. Kontrol edemediğiniz noktaları sizi inanmaya sevk ederek kontrol ediyor. Aynı zamanda hiçbir zaman kanıtlanamayacak şeylerin bilgisini doğrudan kullanımıza sunarak çilenizi sonlandırıyor. İnanıyor ve rahatlıyorsunuz.

Güzel bir yazıydı. Tebrik ederim.

Yaşamak dururken, hele yaşatmak öylece dururken; intihar edenleri anlamıyorum demeyeceğim, anlamak istemiyorum demek istiyorum.