Kendi ülkemizde yabancı olduğumuz kalmamış gibi birde fakirleri oynuyoruz. Son günlerde zombi gibi yüzler betonlaşmış kalpler çoğaldıkça ve bizler akıllanmak yerine hala aynı stadyumda koşup ve hep sonuncu olmayı göze alıyorsak yapacak pekte bir şey yok. Kendi ayaklarımıza prangalar takmalarına izin veriyor ve cehalete kurban oluyoruz. Bu kölelik mi?Vahşet mi?Teslimiyet mi?
Eskileri özler olduk ; Anamın sobanın üzerinde kızarttığı ekmeklerin yanık kokusu,patlayan kestaneler, ayıp olmasın diye balkona değil de soba teline astığı donları..Bu donlardan akan su damlacıklarının sobayla olan serenatı, ‘tısss tısss’ sesleri…Şimdiki hayattan daha temizdi. Güğümdeki su iyice kaynayacaktı,o sabun gözü yakacaktı.Yoksa o banyo banyo sayılmazdı.Kaynar su kıçını yakınca leğenden kaçma çabaları ve anamın kafama vurduğu tuğla ebatlı sabunları,sobada yanan kıçımın acısını asla unutamam?Ama yaşadığımız bu hayatta bana hafızamda kalacak ve yıllar geçse de bunu yazılarıma taşıyacak,çocuklarıma anlatacak bir anı bırakın?Hadi bunu yapın bana…

Kendi Ülkemde bir hiçim adeta, koskoca okyanusta bir su damlası gibi…Boş suratlar yarını olmayan yarınlar.Gelecek yok ,saygı yok ,sevgi yok.İnsana,kadına,hayvana değer yok…Herkes oynuyor adeta ,sevgisiz kalpler aşkı harcıyor,geçinemeyenler intihar ediyor.Din ve devlet işleri birbirine karışıyor ve sonra insanların zombi oluşu kaçınılmaz sonları oluyor.Zengin çok zengin fakir çok fakir. Adaletsiz bir hayatta yaşıyoruz işte yaşamak buysa.
O yüzden diyorum Ya! Hint Fakirlerine döndük ‘Ama Onlar Mutlu Biz Mutsuz’