İki şairin şiir sohbetinin ardından kalemi yeniden eline almayı düşündü.

Vazgeçmişti ...

Vazgeçtiğini sanmıştı, nasıl vazgeçebilirdi ki;
ruhunu besleyen şiir’i okuyup yazmaktan o çok sevdiği kitaplardan...

Her vazgeçtim deyişinde kelimeler dar ağacı kuruyordu yüreğine ,

Şairle sohbet esnasında dile getirdiği yorgunluğu muydu sebep herşeyden vazgeçmesine.

-Şair de:

Kalemine yine bilet mi aldın dedi ?

Bu soruyu hiç beklemiyordu

- Yine mi ? dedi ve sustu

Şair şaire cümleler harflere harfler de alfabeye kırılmıştı içten içe... belli etmese de..



Haklı ve yerinde bir sitemdi...

Derin bir nefes aldı ve düşünmeye başladı, ve de kendi kendine şöyle dedi ben kimse için yazmıyorum yazdıklarım bir kendime...

Sessizliğe büründü bi an ama aklına takılmıştı bi kere şairin söylediği o sözü

İçinden de şu cümle yüreğini hesaba çeker gibi...

Yine mi bilet aldın ?

Evet bu sefer ki aldığı bilet çift kişiliktir bir kalemine bir kendine de.

Üstad Cemal Süreya’nın da dediği gibi.

“Sana yolculuk yapmak istiyorum. Kes yüreğine giden bir bilet, cam kenarı değil ; Can kenarı olsun…”

Kalemine kestiği bilet cam kenarı mıydı yoksa can kenarı mıydı sorusuna cevap bile vermemişti...

Cevap kanatimce şöyleydi

Hangi cümle cam kenarı olabilirdi ki her kurulan cümle can kenarıydı aslında...

Vuslâtı kelam