Karanlık sokak

• 6 Şubat 2019 Çarşamba 21:02:07

Şehrin en karanlık  kuytu köşelerinde bulunan bir sokak vardı. Bu sokakta bir kız çocuğu yaşıyordu, tek başına. Kimsenin o kızdan haberi bile yoktu. Nüfus cüzdanı da yoktu. O istemiyordu, çok farklı düşünüyordu.... Ve hep aynı şeyleri kullanıyordu; Aynı kazak , pantalon , ayakkabı ve kitap. Ama tertemizdi. Ve hiç kokmuyordu bile. Bir gün o sokaktan bir adam geçmişti.O sokağa o kız çocuğundan sonra ilk ayak basan adam. Kızı farketmiş olacak ki kıza doğru yürümeye başladı.
Bir süre tereddüt etti ama  kızın yanına oturdu.
’Selam küçük kız ’ dedi ama kızdan ses gelmedi.
’Şey adın ne bakalım kayıp mı oldun ? ’
Kız adama baktı ama yine cevap vermedi.
’ Hm konuşmak istemiyorsun değil mi ? Aslında haklısın bile. Bu dünyada konuşulacak bir şey kalmadı zaten... Haklısın . . .
Kız dudaklarını araladı , sesini düzeltti.
’Konuşulacak çok şey var ’
’Ne gibi mesela ’
’Annem ve babam ben henüz bebekken bu sokağa attılar. Nereden mi biliyorum? ’
Bekledi..... Bekledi....... Bekledi ve gözünden akan göz yaşı âdeta temiz vücudu baştan temizledi ve minik kızın yüzü parladı.
’ Bu karanlık sokak anlattı bana... Masal gibi....
Kimi çocukların anneleri anlatır uyumadan önce masalları ama bana bu karanlık sokak anlattı .
Kimi çocuklar annelerine yaslar sırtını ama ben bu karanlık sokaktaki duvarlara yasladım.
Kimi çocuklara anneleri kendi elleriyle yedirir yemeklerini , ama ben bu karanlık sokağın kenarında ki çöplükten yedim temiz bulduğum yemekleri,(Bunları söylerken sanki ilk defa konuşmuş gibi hüngür hüngür ağlıyordu... Adam ise bir yere odaklanmış , göz yaşlarını da bir bir siliyordu.)
Kimi çocukların nüfus cüzdanı bile var değil mi?
Belki size normal geliyordur ama bana anormal geliyor artık . O olmadan hiç bir şey yapamıyorlar değil mi? Ama ben kimim diyorlar sürekli, o kimlik olsa bile ...Ben o kimliği istemiyorum çünkü insan adıyla anılmak istemiyorum. Neden mi ? Çü - Çünkü annemgilde insandı. Hayat benim için bu karanlık sokaktan ibaret. Benim annem oldu bu sokak , babam oldu, kardeşlerim oldu. Kimi zaman kütüphanem bile oldu. Okuma yazma bilmesemde kitapların ne anlattığını anlayabiliyorum, BU KARANLIK SOKAK SAYESİNDE . . .
Ve bu kitap temizledi beni duş almasam bile . . .’
Kız hâlâ ağlıyordu, ağladıkça temizleniyordu ama minik kız gözyaşını ilk defa görüyordu,ilk defa konuşuyordu hemde hiç bilmediği bir adama. . .
Adam ise durmadan ağlıyordu. Hemde hiç durmadan .
’Şey s- se- sen iyi m- misin? ’
’ İnsan olmadan gayet iyiyim’ dedi küçük kız.
Adam düşünüyordu.  Geçen yıl annesi ona sarhoşken " Zorlandığım için bir kızı karanlık bir sokağa attım" demişti . Ama adam annesini pek umursamamıştı o zaman, sarhoştu çünkü  .Nasıl attım diyebilirdi minik bir kız çocuğuna, hemde kendi çocuğuydu. Pişmandı ve keşke annesine kızsaydı ve keşke. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

( 1 Yıl Sonra )

Adam ile küçük kız birlikte yaşıyordu ve adam kardeşini hiç bırakmamak üzere almıştı o karanlık sokaklardan . Bırakmayacaktı onu .... Annesinin yüzünü görmek bile istemiyordu ....

                    M U T L U      S O N

İnsanlar kafayı yemiş
Ne biçim insanlar var ya
İnsan   biraz saygılı olur
İnsanlar  da iyice değişik           
Aman iğrenç insanlar
İnsanlık ölmüş

İ Ş T E  B U  Y Ü Z D E N  İ N S A N   O L M A K 
                       İ S T E M İ Y O R U M !