Yüzlerce monitörün arkasında yüzlerce baş… Klavye tıkırtılarına kulaklıklardan sızan müzikler karışıyordu. Genç bir kadın dirseklerini masaya, yüzünü avuçlarına dayamış gözlerini kırpmadan ekrana bakıyordu. Yanındaki arkadaşı durumunu fark etmiş, başını ona doğru çevirdi. “Pıst, pıst.” Kadın, kirpiğinden süzülen yaşı silip sandalyesine yaslandı. Elleri klavyeye gitti. Arkadaşı kadın tepki vermeyince sandalyesiyle kayarak yanına sokuldu. Başını kaldırıp etrafı kontrol etti. Fısıldayarak “Neyin var?” Kadın burnunu çekti. “Arama motorunun yeni sürümünü hazırlamak üzereyim,” deyip ‘enter’ tuşuna bastı. Arkadaşı üsteledi. “Onu sormuyorum.” Kadın çekmecesinden küçük kolonya şişesi çıkarıp avucuna döktü. Yüzünde, boynunda gezdirirken ‘Kırmızı ruj sürdüm diye demediğini bırakmadı millet içinde.” Arkadaşı endişeyle nasıl yardım edeceğini düşündü. “Güzel zaman geçirdiğin buluşmaları hafızanda arat bakalım.” Kadın toparlandı. Yatışmıştı. Gözü ekrana kaydı. Arama satırının altında “Hiçbir sonuç bulunamadı,” yazmaktaydı.