SESSİZ BİR DÜNYA

• 3 Şubat 2019 Pazar 17:26:50

Öyle mutlusunuz ki, Allah sizi nur topu gibi bir evlat verdi. Kendinizi çok ama çok özel hissediyorsunuz. Onun varlığı aileye yeni bir sevinç getirdi. Herkes sizi tebrik ediyor, güzel temennilerde bulunuyor. Gelenler gidenler eksik olmuyor. Evinizden kahkahalar yükseliyor.
Günler günleri kovalarken bebeğiniz de büyüyor, serpiliyor, güzelleşiyor.
Ancak bir olumsuzluk var, önce anne seziyor, sonra bu garip durum tüm aileyi kaygıya sürüklüyor. Sorun bebeğin çevreye tepkisiz kalması…
Doktora gidiliyor, birçok tetkikten sonra acı haber kesinleşiyor: yavrunuz duymuyor.
Çareler aranıyor, doktor doktor geziliyor, Ankaralara gidiliyor. Bütün umutlar tek tek tükeniyor. İsyan kaplıyor içinizi, neden diyorsunuz, neden benim çocuğum?
Zaman sizin sorununuzu daha da büyütüyor. Her şey gözünüzde çocuğun hastalığı ile daha da büyüyor. Bir müddet sonra size hayatı zehir eden çocuğunuza yöneliyor kininiz. Onu suçluyorsunuz acımasızca.
Böyle karma karışık duygular içinde bocalarken bir haber geliyor size. Diyorlar ki, bir okul açılmış, devlet sahip çıkıyormuş bu çocuklara. İletişim işini hallettikleri gibi, meslek sahibi de yapıyorlarmış. Dünyalar sizin oluyor. Bu imkândan sizin çocuğunuz da yararlanıyor. Artık ehil insanların elinde, iletişim kurabilen bir çocuğunuz var. Her sorunu çözülmedi ama yine de artık eskisi gibi değil.
Sözünü ettiğim okul gerçekten Çorum’da var artık: Özel Eğitim Meslek Lisesi. Geçen gün öğretmen arkadaşlarla davetli olarak gittik, gezdik ve gördük.
Seksene yakın öğrencisi ve bu işi ibadet gibi gören, uzman ve hevesli öğretmen ve idare kadroları var.
Çocuklar sevgi ve ilgile muhtaç. Bunun bir kısmı öğretmenler tarafından veriliyor ama ailelerinden de aynı ilgiyi bekliyorlar. Bu çocuklar dışlanmışlık yaşamışlar uzun yıllar. Acıyanlar olmuş, kimileri küçümsemiş. Devletin sahip çıkması olmasa belki de mahallenin delisi yapacağımız bu çocuklar şimdilerde geleceklerini kuruyorlar öğretmenleriyle.
Öğretmen, idareci ve çalışanlarıyla tümüne çok çok teşekkürler. İşleri hiç kolay değil. Ama öğretmenliğin bir fedakârlık mesleği olduğunu biliyorlar.
Bina tertemiz, çocuklar pırıl pırıl ve sıhhatliler. Devlet pozitif ayrımcılıkla her türlü imkanı vermiş onlara. Bu imkanı sağlayan devlet adamlarına da teşekkür etmek gerekir. Bu sahip çıkma yerinde elbet, hatta geç kalınmış bir yerindelik.
Tüm öğretmen arkadaşları tebrik ediyorum. Kolay gelsin.