Bir şeyler koptu içimden az önce. 
İçten içe canımı yakan, kabuk bağlayan yaralarımı yeniden kanatan bir şey. 
Öyle bir şey ki bu, canımdan can gidiyor fakat sesim çıkmıyor, çıkamıyor. 
Sanırım fazla alıştım ben susmaya. 
Fazla alıştım ben, bütün acıları içimde tutmaya. 
Sahi, konuşupta ne yapacağım ki, sonuçta benim canımı yakanlar yine onlar değil mi?
Varsın, bilmesin kimse içimdekileri. 
Varsın, devam etsinler canımı yakmaya. 
Varsın bu hayat onlara güzel olsun.
Ötesi var  birde bu dünyanın... 

Varsın, sende iyiki varsın, canımı yakanım!
Sen de iyiki varsın, beni yarı yolda bırakanım!
Sende olmasan, ben nasıl olgunlaşacaktım...
İmtihansız kul olur mu hiç. 
Gece olmadan sabah olur mu?
Her gecenin bir sabahı, her gözyaşının bir bedeli var. 
Sabret azizim, sen sabret. 
Bizim kilitli kapımızı sabır, ışığımız dua olacak. 
O günler de gelecek, sen yeter ki sabret. 
Bana inan, sabrın sonu selamet... 

✒Şaire Hanım