Hani çok iyi görüşüp anlaştığınız bir dostunuz, sizce hiçbir neden yokken birden size karşı mesafeli durmaya, soğuk davranmaya başlar da nedenini çözmek için çabalar durursunuz ya…
Son günlerdeki aranızda geçen tüm konuşmaları film şeridi gibi aklınızdan geçirip, ‘’acaba neye alındı, hangi sözümü yanlış anladı?’’ diye düşünür durursunuz ya…
İkili ilişkilerinizden hiçbir olumsuz neden bulamaz da onun gıyabında başkalarıyla konuştuğunuz, onun adının geçtiği tüm konuşmalar beyninizi kemirir de ‘’Onunu hakkında söylediğim bir sözü yanlış mı aktardılar?’’ dersiniz ya…
Sonunda dayanamaz da ‘’Bir şey mi oldu, son zamanlarda biraz uzak duruyorsun?’’ diye sorarsınız da, sadece ‘’Yok bir şey’’ diye cevap alırsınız ya…
İçinden çıkamazsınız, psikolojiniz altüst olur, kendinizi haksızlığa uğramış gibi hissedersiniz de sonunda pes edip ‘’Amaaan boş ver, ne hâli varsa görsün’’ dersiniz ya…
Kendimle aramda böyle bir anlaşmazlık var. Durup dururken kendimle mesafeli durmaya başladım. Nedenini bir türlü anlayamıyorum. Bilerek bir yanlış yapmadım. Aleyhinde bir şey de söylemedim. Aklıma gelecek son zamanlardaki tüm ilişkilerimizi enine boyuna düşündüm, kendimi kıracak hiç bir şey bulamıyorum.
Dayanamayıp soruyorum kendime ‘’Noldu, bir şey mi var, bana karşı yabancı gibi duruyorsun, seni kıracak bir şey mi yaptım?’’ diyorum. ‘’Yok bir şey diyor’’ sadece, kesip atıyor…
Nedensiz bir mutsuzluğa sürüklüyor kendimin bu tavırları beni.
‘’Bak seninle bir ömür birlikteydik, hayatımızın romanını birlikte yazdık, sana karşı bir yanlışım oldu mu hiç?’’ diyecek oluyorum. ‘’Roman, sokakta yol boyunca gezdirilen bir aynadır’’ diye kesip atıyor. Sanki bundan sonraki yolu ayrı yürüyecekmişiz gibi. Hem hayat sadece bir roman değil ki, duygu da var, aşk da var, şiir de var yaşamın içinde. Roman yol boyunca gezdirilen aynaysa şiir de insanın kendi içinde gezdirdiği bir kamera… Yolumuz ayrılacaksa, içimiz de mi ayrı olacak?
Baş edemiyorum, ‘’Amaaaan boş ver, ne hâlin varsa gör’’ diyorum.
Çok kırgınım kendime çok…

MEHMET ATILGAN