‘’ Ezbere bildiğim yarım bir kitabın özeti gibisin artık…’’

Bütün çabalarıma rağmen hiçbir karşılık alamadığım bu aşkta,sevgiden başka hiç bir beklentim yoktu.Sevilmek,sadece sevilmek istiyordum.Ağzıma değen bir pamuk şekeri gibi eriyip gitti,tek düzenli mutluluklarım;günübirlik aşklara, sahte kalplere ve ucuz tenlere esir oldu aşk;masallarda kaldı gerçek mutluluklar. Herkesleşmişti sevdalılar,basitleşmişti kalpler…Aşka dair değerli olan ne varsa yitip gitmişti,mezarı kazılmış gömülmeyi bekliyordu adeta…

Bilinmeyen kıymet ve incitilen değerler ile önce kaderimi ayrılığa feda ettim. Sonra duygusuz biri olup;bencilliğime esir oldum .Kalbimi kilitli bir sandığa koyup denizin en dibine attım.Bir daha kimseyi sevmemek üzere…Öyle yalnızım ki; gökyüzümde güneşim yok! Bulutlar kararmış,kalbim buz kristalleri ile dolup taşmış...His yok,aşk yok. Ceset kadar soğuk bedenim,sanki ruhumu Azrail’e feda etmişim. Sevgiyi unutmuş bir kalp,ağlamayı unutmuş anılar ve SENLİ sözcüklerin yerini BENLİ cümleler aldı. Daha yalın,daha okunaklı…Ey aşk;ne kadar güzeldin içimde şimdi ise boş bir resim çerçevesi…Ve o çerçeveye baktıkça göremediğim bir SEN’ işte…

Ne yana gideceğimi şaşırdım hayatta.Ayaklarım yorgun bedenimi taşımıyor, taşlaşmış kalbimde sevgi tohumları yeşermiyor artık.Yağmura alışmış yarınlarım,hep ıslak ve hüzünlü…Bahara hasret gök kuşağına sevdalı,ne de yordu beni… Oysa aşk; mutluluğun ham maddesi değilmiydi? Bir bebeğin memedeki süte muhtaçlığı gibi,kozasından çıkan bir kelebeğin ilk kanat çırpışı gibi ahenkli,bir şiir gibi içli,dokunaklı…

Masallardaki mutlu sona da inancım kalmadı artık,

Herkese iyilik yapan Pollyanna’nın antidepresanlarla yaşadığından ve ‘bu iyilik eylemine’kalkıştığından eminim,Uyuyan güzel gözüne kestirdiğini baştan çıkarmak ve önüne gelenle öpüşmek için rol yapıyordu. Pinokyo o burnunu her yere sokuyor,Kırmızı Başlıklı Kız annesinin ona verdiği sepetten el bombasını çıkarıp kurdu patlatıyordu…
İnancım kalmamıştı,ne sevgiye ne aşka…Dinliyordum ‘’La Fontaine’den Masalları her hafta..’’