Düş sağanağı, kuytuların uğultusunda sıradan olmayı özleyen bir günün hikâyesi.

Kumaşı ile ve dikişi azlığın, minnet ettiği çoğunluğun da güme gittiği.

Seyyah bilinen yürek coğrafyası; yas’ın aşka düşkünlüğü ve gün özrünü sunup çekilirken methiyeler dizen şairin tutkunluğu bir o kadar tutuklu kılınan kelimeleri.

Yer gök aşkın tılsımına haiz ve insansız bir yeryüzü diliyor Tanrı: insansız ve günahsız.

Zaman, zahmetli heceleri parselliyor bir de sıradanlık olmasa, demeyi özlediğimizden mi ne…

Tapusu evrenin çoktan açık arttırmaya çıktı: ne mubah ne muğlâk. Kirli topraklar kimin ve kilin eşliğinde diş biliyor zalime; geniş ölçekli ölümleri buyur ederken dış mihraklar teyakkuzda.

Özgürlüğümün ç/alındığı asaletime sahip çıkmak adına tüm teyit merkezlerinin infilak etmesini bekliyor şimdi sıradanlığın uğradığı hezimettir kural dışı varlığım.

Öykündüğüme biat; ölümsüzlüğün coşkusunu filan da hissetmiyorum zaten yok da öyle bir niyetim.

Kırık olan yine bende kalsın varsın kıran kırana koparsınlar yüreğimi ve kalemimi beyit beyit yaksınlar.

Tümden gelen coşkumla ait olduğum evren ve ucundan kemirdiğim mısır koçanım lakin tüm mısırlar çalıntı belki de bir sinema salonunda mısır patlağı olmaya aday her biri.

İçimin kurşunlarında bir içimlik şiirlerimi de mezara koydum dünün ertesinde gün hükmünü yitirip de geceden medet umduğum ve ne çok ruh hastası insan gecenin sönük ferinde gürültünün patladığı bir atlas adeta içimin haritası.

Koştuğum bir rüya nasıl ki kundaklanıyor kuruntularımı mimliyorum.

Sağ ayağımı ne zamanki atmayı unutsam gerisin geri çıkıyorum kapıdan ve yeniden adımlıyorum sokağı: önce sağ ayağımın temennisi ardından sol ağırlıklı bir düşle soldan sağa seğirtiyorum.

Dokumda eprimiş güzellikler.

Dokunmasalar da ağlıyorum sanırım içimin hünkârı sıra dışı bir hezeyanı sürgülüyor kapıyı kapatıp da tüm sürgüleri tayin ettiğim aslında yüreğimi sürgüledim ben: öyle ya, sevgiden haz etmeyen ne kadar insan varsa sevdim hele ki koynumdaki yılanların soktuğunu öldükten sonra fark ettiğimde.

Yelkovanını arayan saat gibiyim ve içimi sokan akreple içli dışlı bir fırtına gibi içimi dışarı çıkarıyor zamansız mevsim.

Tembihliyim annemden ve asla yüksek sesle gülmüyorum ne zamanki içim gıdıklansa.

Külliyen zararım işte bir de külfetli ölüm tutanakları. Yarın öbür gün kaç bininci seçimse seve seve oy kullanacağım yine de kundaklanan mutluluğumu gölgede bırakan hak maliklerine asla gayri meşru bir sunum yapmayacağım.

Köhne olduğunu bildiğim o lahit ve küpeştesi ömrün zehirli bir yangınım ben.

İçimin alevlerinde dans eden habis suretler ve dilimde yürek acısı içime tükürdüğüm sonrasını asla düşünmüyorum.

Gönül koyduğum gönülsüz rotam.

Yaşamayı filan değil sadece zamanı tetikleyen acıların sağanak yüklü şüpheleri.

Yarım adaların sahipleri…

Yarım kalan hikâyelerin iç sızlatan çağrısı.

Çağrı merkezinden ziyarete gelen telefon operatörleri yine kundaklanmış numaralara kontör yükleyip de arayacağım insan sayısı bir elin parmağını geçmezken.

Tayin edilmedim yine önce örtüsünü savurduğum hezeyanlarım sonra da bil mukabil, dediğim şafak bekçileri.

Görüntü ihlalinden nasıl ki cezaya çarptırıldım boya küpünde evrim geçiren kadın milletinden de asla olmadım madem demenin bile suç sayıldığı.

Geri sayım başladı madem bir yasını tuttuğum kalemin de mahiyetini sorgularken cümle âlem ve yeisle anıyorum her ölü şiirimi ne zamanki can bulduğuna haiz oldum ne zamanki ruhum çürüdü imge imge…

Bir batında kaç şiir doğursam da ölümüne sevmekten hep kaybettim ben.

Aşkın matemine bandığım kadar yasın da iştiraki ile az müsaade bana…