Benim mozaiğim.

• 5 Ocak 2019 Cumartesi 18:37:45

18:41 5 Oca 2019
Adapazarı.

Size çok küçük yaştan beri yaşadıklarımı anlatacağım... Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Ama anlatmam lazım. Şimdi bizim ülkemizde en büyük problem "kendinden olmayanı dışlamak" bu konuda hepimizin mutabık olduğumuzu düşünüyorum. Bende o "farklı" olduğum için dışlanan taraftayım. Çünkü çocuk denecek yaşta ben Yunan medeniyetine aşıktım, şarkılar dinler kelimeler ezberlerdim. Şu an çok da iyi olmasa da Yunanca konuşabiliyorum, "Yonan Gavuru ve VATAN HAİNİ" dendi bana. Olsun denilsin... Diyeceğim o ki dışlamamayı ve dışlanmanın nasıl bir duygu olduğunu biliyorum. O yüzden bu yazıyı yazıyorum. Benim hafızam biraz güçlü 3 yaşına kadar hatırlayabiliyorum ve ister istemezde kıyas yapabiliyorum şu an ile o zamanı. O zamanlarda kimsenin kimseyle derdi yoktu, komşuluk gerçekten MODAYDI. Size şöyle bir şey söyleyeyim "Komşu Anne" diye bir kadın vardı (Öldüyse Allah rahmet eylesin, ölmediyse Allah uzun ömür versin)
Bu güzel insan bana oyuncak verirdi, annemle birbirlerine yemek getirir götürürlerdi daha bir sürü şey... Ben o kadının ALEVİ olduğunu taaa 15 sene sonra öğrendim hatta 17 de olabilir. Ben çocukken ayrım yoktu. Kim fakir, kim zengin bakılmaz, herkes her şeyini koyardı ortaya. Sonra hatırladığım bir şey de bir teyze vardı çocuk aklımızla arkadaşımla gidip yeni pişirdiği köfteden isterdik. Şimdi kime güvenip gidersin? Kime istersin? Öyle değil mi? Sonra büyüdüm keşke büyümeseydim... Çünkü o mahalleden taşındık kimse de kalmadı zaten. Ama çocukluğum dedim mi hala orası gelir aklıma.
Neyse, konudan saptım O "Komşu Annemin" olayını öğrendikten sonra 2014’te bir arkadaşım oldu. "Ben HRİSTİYANIM" dedi.. Çok sevindim çünkü çok küçük yani o yaşlardan beri farklı olana bir ilgim vardı benim. Hz. İsa gibi Peygamberlerin hayatı çok ilgimi çekti. Zaten Lisede okurken okulum FRANSIZ PROTESTAN KİLİSESİ ve CAMİ’nin arasındaydı. Sağında Cami solunda Kilise sonra zaten Sanat Tarihi bölümünde okuduğum için çok girip çıktım. Haa o kiliseye gidince Amerikalı br arkadaşım da oldu. Roberta idi adı... Bu da benim yaşamımda farklı bir mozaik oldu. Uludağ Üni’ye geçince bir engelli arkadaşım oldu. Algılaması birazcık düşüktü ama gram umurumda değildi çünkü ben dedim ya farklı seviyorum her türlü olacak hayatımda. Şu an okuduğum üniversitede de bedensel engelli bir arkadaşım var ama kafası zehir! sohbet etmek mükemmel! Felsefeye olan ilgisi takdire şayan. Böyle engelli diye anlatıyorum ama yanlış anlaşılmasın normal insanlardan daha çok sevdiğimi vurgulamaya çalışıyorum.
Şimdi gelelim günümüze... Günümüzde oda arkadaşım Kürt (bizden hiç bir farkı yok), öbürü Kırım Tatarı ve bir sürü şeye dayanıyor soyu, geçen ay 3 tane Kazak arkadaşım oldu mesela. Sonra asıl yazmak istediğim noktaya gelecek olursak:
Benim en yakın arkadaşlarımdan 2’si de baş örtülü... Biri benim gibi Atatürkçü.
Diğeri Atatürk sevmez. siyasi görüşlerini yazmak istemiyorum anlaşılır inşallah.
Ama bu ikisiyle ne Atatürk hakkında ne de benim açık olmam hakkında gram münakaşa yaşamadık. Çünkü o kadar çenemiz düşük ki bu konular aklımıza bile gelmiyor. Bana gelip ikisi de "Ya Nurdan neden kapanmıyorsun? neden namaz kılmıyorsun? gibi sorularla gelmiyorlar SAYGI DUYUYORLAR ÇÜNKÜ.
"Yok efendim onun zihniyeti, yobaz" gibi tavırlar bizim aramızda olmaz efendim çünkü biz insan seviyoruz, görüş değil.

Saygı duyun, saygı duymayı öğrenin.

İyi akşamlar... Nurdan Kaplan 19.05 / 5.1.19 / Adapazarı