Medresemin zemin katına düşmüş serçe yavrusu, ayağı burkuk annesini bekliyor. Gözleri kapalı can çekişiyor. Annesi yükseklere uçmuş kartallarla boğuşuyor. Serçe yavrusunun gözleri annesini arıyor. Bedeni narin ve ürkek titriyor! Tırnaklarıyla yeri kazıyor ölümü kızdırıyor… Sert gagasıyla Mescidin duvarını örseleyip, duvardan damlayan suyun neminde demleniyor… Tavan kartonpiyeri deliği yuvasından sarkan iki küçük kardeşi selamlıyor… Bir mutluluk ki sorma. Anne! Ben alemi sende buldum senin sahibine ilticam haktır. Gagasıyla yeri kazıyor, ölmeden mezara hasret…

… Anne! Evet gelen o! Fişek gibi, kartalları parçalamış, İniyor! muhteşem…

___Üzgün Serçenin yüzüne tebessüm geliyor.
Özledim anne, aşkından karalar bağladım. Hani hemen gelecektin! Ömür denen şey ne kısaymış sen yokken! Ölüme mezar kazıyordum! Yalçın kayalıklara tırmanamam anne!.. Az olsun öz olsun katığım, ben buna razıyım..


Devamı gelecek…

05.01.19 Yusuf Mansız.