Neden bu kadar gülümsüyorsun? Ve nasıl gülümseyebiliyorsun?
Bende düşündüm bana sıkça sorulan bu soruyu.
Kimseden daha iyi koşulda değilim. Daha güzel , daha başarılı , daha zengin , daha herhangi bir konuda kimseden üstün değilim. Zaten beni mutlu edende üstünlüklerim ,sahip olduklarım değil. Zaten pekte üstünlüğü veya sahip olduğu şeyler olan biri değilim. Ama mutluyum , yaşamayı seviyorum . Sanatsal bir bakışım var hayata karşı , sıradan insanların sıradan sayıp geçtiği şeyler benim için sıradan değil ve mutluluk verici. Bir kuş sürüsünü izlemek gökyüzünde , sonbaharda dökülen yapraklar , ağaçlar , böcekler , çocuklar , yaşlılar herşeyi öyle muhteşem öyle sanatsal görüyorumki bana mutluluk veriyor hissederek yaşamak istiyorum bu herkes için sıradan olan şeyleri yaşıyorumda.
Sonra şükretmek ... Şu hayatta o kadar başkalarının yangınlarında yandım ki kendi yangınlarım utandı söndü...Kimseden üstün değilim ben ... Afrikalı bir insandan üstün değilim herhangi bir savaştaki çocuktan üstün değilim .. Onun sınandığı hayat benimkinden daha zor şükretmem gerek ve onun için üzülmem ; kendim için üzülmemem gerek ... Bu düşünceyle arındım sanırım sahip olmadıklarımın hırsı yerine sıradan hayatımda çoğu kişinin sahip olduğu fakat sahip olduklarının farkında olmadığı şeylerle hem şükretmeyi ,hem gülümsemeyi hem ağlamayı öğrendim
Neden çok gülümsüyorum ?
ben gülümserken insanlarda gülümsüyor onlar gülümseyince ben mutlu oluyorum ve tekrar gülümsüyorum.
Yaşamayı seviyorum , şükrediyorum... Cevap bu işte , gülümseyin zor olan gülümseyebilmek ve ihtiyacımız olan gülümseyebilmek...