Dün akşam iş dönüşü yolda yürürken dikkatime gökyüzünde sürü halinde ve belli bir nizam içinde uçan, karanlık olmasına rağmen net bir şekilde fark edilebilen kanat büyüklükleriyle göçmen kuşları çekti.
Yaban kazları olduğunu tahmin ediyorum. Yaban kazı dedim, çünkü geçen hafta yine bir gece vakti evimizin karşısında bulunan parkta bir kaz bulundu. Kanatları o kadar güçlü olacak ki uçamamasına rağmen uzun süre kimse yakalayamamıştı.
Uzun süre yoldan geçenlerin tuhaf bakışlarını aldırmadan, kulaklığım takılı, ezgi Ömer Karaoğlu’ndan Doğ Ey Güneş gökyüzüne seyrettim. O kadar yakın ve bir o kadar güzel uçuyorlardı.
Niye benden başkası bu güzelliği eşlik etmiyor, ne bileyim nereye bakıyor bu adam diyen niye yok diye doğrusu ben hayıflandım birazcık. İçimde tarifsiz bir mutluluk olduğu halde devam ettim yoluma.
Aralık sonu ve Yaban Kazları; hâlâ daha göçen kuşlar kalmış mıdır? Bunun sorusu takıldı bende. Küçük bir araştırma yapma ihtiyacı duydum. Yok yok yok Eylül sonlarına işaret ediyor bir çok kaynak. Üstünde pek durmadım doğrusu.
Gelelim niye kimse gökyüzüne bakmıyor artık. Niye geceye karşı oluşturduğumuz yapmacık ışıklara yönelişimiz. Hâlbuki gecenin içinde neler gizlidir. Ne ışıklar gün yüzüne çıkmaya bekler. Mesele karanlığın içinde dahi gecenin güzelliğini görebilmek, gecenin ardından doğudan yeni bir gün doğacağına bilmek, gün doğumunu göreceğimizi ümit edebilmek.
Yaban Kazları gibi asla ve asla vazgeçmemek...

Cumamız mübarek olsun...