Bir adam tanıdım.
Hayatıma birdenbire girdi. Güçlüydü, bunu hiç kabul etmezdi ama öyleydi. Sigarayı hiç düşürmezdi dudaklarının arasından. Sabaha kadar uyumaz, müzik dinlerdi. Gecenin bir yarısı sokağa çıkar, koşardı. Ruhu, ruhuma benzerdi. Karanlığı çok severdi.

Beni anlardı, kalbimdeki kırgınlıkları görürdü. Ne kadar üzüldüğümü bilirdi, anlardı. Ruhumdaki yaralara yarabandı olurdu her gece. Kafamın içinde dönüp duran düşünceleri unuttururdu. Kilometrelerce mesafe vardı aramızda, ama sanki yanımdaymış gibi hissettirirdi. Mutlu değildi ama beni mutlu etmeye çalışırdı hep. Kötü bir insan olduğunu söyler dururdu, ama bilmezdi ki o hayatımda tanıdığım en iyi, en merhametli, en mükemmel insandı. Bana durmadan öğütler verirdi. ’İnsanlara güvenme, üzülürsün’ derdi, yine de güvenirdim, dinlemezdim onu. Kızardı bana, kızgınlıkları bile güzeldi. O, çok farklıydı... Üzüldüğümde hissederdi.

Dünyayı simülasyon bir cehennem olarak görürdü. Nasılsın diye sorduğumda iyi olduğunu söylerdi hep ama biliyordum, iyi değildi. İyi olduğuna inandırmaya çalışırdı beni, inanmazdım. Kör kuyuların en dibindeydi. Ne kadar onu oradan çekip çıkarmaya çalışsam da başaramazdım. Karamsardı. Çoğu zaman sabaha kadar uyumaz birlikte müzik dinler, film izlerdik. Beraber ağlar, beraber gülerdik. Dertleşirdik sık sık, iyi olacağım derdi bana hep, tutamayacağı sözler verirdi. İnanırdım. Onsuz yapamayacağımı düşündüğüm bir zaman diliminde, ’gitmek için gelir herkes, geldim gidiyorum.’ dedi ve çıktı hayatımdan. Bir de tekrar karşılaşacağımızın sözünü verdi.

Mert, tekrar karşılaşır mıyız bilmiyorum ama şunu bil ki senin adın bende hep yaşayacak. Tıpkı Zeki Müren’in söylediği gibi;

Elbet bir gün buluşacağız.

✒A’mak