Heybesine Sabır Doldurdu

• 19 Aralık 2018 Çarşamba 15:36:54

Rüzgârın hazan makamında çaldığı şarkısıyla olgunluk dönemini yaşayan çam dallarının raksını seyrederken, masalar, sevdiklerinden ayrı kalmanın hüznünü yaşıyor diye düşündü.
Yaz mevsiminin ılık yaz akşamlarında bir zamanlar parkı şenlendiren çocukların cıvıltıları eski bir ninni gibi kulaklarında çınladı, gözleri buğulandı.

Yükü ağır geliyordu belli ki. Eski bir yarayı kaşır gibi yokladı elleri sol yanını, sızlamıştı yine ansızın. Bir nefes, bir ses diye inledi. Heykel gibi oturduğu masada telefonunun çaldığını nihayet fark etti. Ses ne kadar yakından geliyordu. Rüzgârdan titreyen külçe yığını o sesle ısındı, hayat buldu, daldığı karanlıktan çıktı. Başını sinesine yasladı, bendini yıktı, kimseler görmedi Dicle’yi. Çok uzaklardaydı arayan. ’Kalk.’ dedi. ’Dik dur, yüzünü güneşe dön.’ ’Sinemi yakmadan sil gözlerini ve tefekkür et.’ Denileni yaptı bu sefer etrafı inceledi.
Çayını yudumluyordu ki asumanı titreterek dalga dalga yayılan bir selâ Bilal’i Habeş’i getirdi ona. Sükût ederek dinledi. Sonunda gerçekle yüzleşti. Çoğu zaman maratonla geçen meşakkatli ömründe perdelenen gözleri sislerin dağılmasıyla menzile yöneldi. Mevlam dedi bir tohuma ağacı, bir tahıla ambarı, bir çekirdeğe bir bağı gizlemiş. Toprak ana ne kadar merhametli ne verirsen misliyle iade ediyor. Zengini, fakiri, güzeli, çirkini, canlı cansız herkesi kucaklıyor, bağrına basıyor. Anasının yüzüne basmış gibi ayaklarını topladı heder edercesine yukarı kaldırdı, eğildi bir avuç toprak aldı ve kendini seyretti.

Yolun sonu görünüyor dedi, koca bir ömrü birkaç dakikada film şeridi gibi izledi. Kul Himmet üstadın bir eseriyle hayatını özetledi, ’Bir dost bulamadım gün akşam oldu.’ Evladın bile el olduğu materyalist dünyada dost aramak! Dudaklarından dökülen dizelere kendisi de şaşırdı:

Kin tutmam kimseye, gönül de koymam
Görmüş geçirmişim bilirsin dostum
Çekerim sineye kusurdan saymam
Dünya geridedir gelirsin dostum

Ciğerlerindeki yılların sızısı kor halinde önce kirpiklerini sonra solgun yüzünü dağlarken kanayan gözleri sırlarıyla sırların sahibine odaklandı. Kendini yargılamadan heybesine baktı, hafifti. Oysa sırtındaki yüklerin ağırlığından dizleri yol yorgunu, gönlü can kırgınıydı. Ruhundaki can kırıklarının acısı içine işlese de kanı çekilmiş olmalı ki kesseler bir damla akmaz diye düşündü.
Tekrar menzile yöneldi yine heybesini yokladı. Yol uzun, azık azdı. Mağrur başı öne eğilerek mahcubiyeti astarından dışarı fırladı. Bir hışımla sarıldığı dünyanın gamlarını yine onun suratına fırlattı, senin kirini Fırat bile temizlemez ama benim çaylarım sana şapka çıkarttırır dedi.
Yan masada oturanların kahkahaları boş davul yankısı yaptı. Her şey boştu, boş...

Canımdan can verdiğim, uykularıma ambargo koyanlar, lokmamın ilk sahipleri, gözümün nurunu feda ettiklerim duygularınız yosun kadar olabildi mi diye sordu sessizce kendinin bile duymak istemediği bir sitemle. Boğazında düğümlenen hıçkırığı mendiline sakladı kimseye göstermeden. Rabb’im dedi hiçbir kulunu senden başkasına muhtaç etme. Oturduğu masayı terk ederken boş olan heybesine sadakat ve sabır doldurdu.

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN