Ehlince yaşayamadık gençliğimizi. Doğru düzgün sevemedik. Doğru düzgün arkadaş olamadık. Belki adam da olamadık. Sözlükteki anlamlara bakınca.
Yapacak bir şey de yoktu. Uzaktan uzağa baktık öylece ela güllere. Kırmadan dökmeden baktık. Camlarımız bu yüzden tertemizdi. Geceleri baktık karanlıkta nuru ile ile aydınlandık. Gündüzleri laf söz olur diye kaç perde çektik gönül gözlerimize. Lafzı geçince inceden inceye bir sızı düşerdi nefesimize. Gırtlağımızda kalırdı ela güllerin dikenleri. Dikeninden şikayet etmedik gül dediğin dikeniyle güzeldi. Yanına varıp incitmedik. Incitemezdik zaten kırıp döküp bir dal alıp elimize biz de bahçemize dikerdik. Dikemedik...
Yakışmaz dı bize güle zarar vermek. Her gülün dikeni olur ama her dikenden gül bitmezmiş bilemedik. Biz gülün açma ihtimali var diye kaç dikeni gözledik mevsimler boyu. Bir ihtimal için yıllarımızı heba ettik. Gül bitmeyen bahçeleri gönül gözümüzün yaşlarıyla suladık. Diken derdik. Kırmadık diye kırıldık üzmedik diye üzüldük.
Ben demek terki edeptir. Benim için de kimler öldü kimler kaldı şimdi. Ben tüm varlığımla biz olduk. Onun da ömrü fazla değil miş. Bir gülün dikeniyle öldü gitti.