Bir fotoğraf karesine neleri sığdırmaz insan?

Bir ömrü sığdırır. Acıyı sığdırır yumak yumak. Sevilmemeyi sığdırır, sonra çok sevmenin o alışkanlık yaratan bezginliğini. 90 yıllık yorgunluğu... Yitenlerden kalan boşlukları sığdırır içinde kilometrelerce.
Bir daha hiç işitilmeyecek ses sığmaz o kareye, hiç yükselmeyecek o kahkaha sığmaz. İçten çekilen acıdan duyulan sızı sığmaz.
Hiçbir yaşamak telaşı, bitmek bilmeyen koşuşturma…

Bir gerçek onlarca küçük hayali eritir içinde aniden. Yaşam ünitesindeki çizgiler düzleşir. Hiçbir
şeyin romanına dönüşür anı yutan her şey. Eskidikçe unutulur. Unutuldukça silikleşir.
Sonra kalanların yüreklerine bir çentik daha atılır. Daha çok özleyenlerin ise çivilenir teker teker.


Unutmak, imkansız bir öğle uykusudur arsız bir çocuk için o an.
Unutmak, asla dolmayan bir su testisi dibi aşınmış oyuklarla dolu.


Su yeşili gözlerinden yansıyan o belirsiz gölge sığmış bir fotoğraf karesine, sonra yamalanmış
kazağı sığmış, yüzündeki çizgiler, hüznündeki gölgeler sığmış. Yanındaki yol arkadaşının kır saçlarını saran fesi sığmış, cep saati sığmış ceketinin cebinden sarkan; gümüşi.

Fakat

Bir ömrü yaşanır kılan o tebessüm, bir daha işitilse ömür verilecek o ses; sığmamış.


Sığmıyor.





N.K-

ARALIK-2018