KURT İLE YILAN
Yılan bulunduğu bölgede yeterince avlanamayınca, av haline düşmemek için, nehrin karşısına geçmek ister.
Fakat akıntı çok olduğundan buna gözü kesmez ve Kurt ile arkadaş olmaya karar verir.
-Kurt kardeş, senin ne kadar asil bir canlı olduğunu iyi bilirim. Sen kendin avladığın hayvanlarla karın doyurur, çakkallar ise senin artığınla beslenir diyerek gururunu okşar.
Kurt da yılana iltifatta bulunur;
- Gözlerin çok güzel, der.
Bir gün nehrin kıyısına gezintiye çıkarlar ve yılan diğer geçede ne çok av olduğundan bahseder;
-Ben orada sana yardımcı olurum, istediğin zaman istediğin hayvanı yakalarsın, bilirsin ben sessizce her yere gidebilirim, kimse de farkına varamaz. Diyerek ikna eder.
-Kurt; tamam o zaman hadi gidelim, der.
-Yılan; Kurt kardeş ben her ne kadar yüzme bilsem de, akıntıya kapılıp sürüklenebilirim, rica etsem beni sırtında geçirir misin?
Kurt biraz düşünür ve tamam der.
Tam nehrin ortasına geldiklerinde yılan kurt’un boynuna sarılır ve sıkmaya başlar.
-Kurt; boğazımı sıkıyorsun ama, beni boğarsan sen de sürüklenip gidersin…
Yılan var gücüyle sıkar ve “benim mizacımda bu var” der.
-Kurt; Madem öyle beni öldürmeye karar verdin, şu güzel gözlerine doya doya bir bakayım da öyle öldür, der.
Yılan arkadaşının bu arzusuna kayıtsız kalamaz ve başını Kurt’un burnuna doğru uzatır.
Kurt bir hışımda yılanın kafasını dişleri arasına alır ve nehrin öte kıyısına geçer, ayakları karaya değince de yılanı yere çarpar.
-Haaa şimdi oldu, ben öyle eğri büğrü dostluklardan hoşlanmam. Benimle dost olacak kişi dosdoğru olmalı, der ve kafasını koparır..
Kaynak; Arif DAĞCI
Arş Yazar; Osman KARACA