bazen bir şehrin neon ışıklarına renklerini gömerek
yorgun argın hayatı sırtlamak hüzün
hüzün kalpte kaçak duygularla dalmak kavgaya
güneş muştusuyla zifiri bulutları dağıtmak
dudak büküğünde ay kırığı yıldızları hohlamak
silmek bir çiçeğin kokusundaki pası
ergimek zamanın kükreyen kraterinde
şafağın teri öptüğü yerde çiğdem kadar olmak
güneşten bir parça koparıp yamayamamak
acının jilet attığı kalp kesiklerimizi
öyleyse tüm okyanusları bir defada tepemize dikip
söndürmeli içimizi kavuran pişkin kederi
kaldırım sütü emen çocukların ellerinden tutan
bir çift siyah göz olamamak hüzün
hüzün bitlenmiş ormanlarına bir genç kızın
umut getiren kümülüs gibi ağamamak
yaylım ateşine tutulmuş öksüz yetim coğrafyaların
gözyaşına medet bir nalan mendil
göz erimi bir mendil kutsi direnişlere payanda
ayan ve üryan yoksulluklarına lahuri şal
olamamak her çığlıkta kesilen seslerine
duyarlı bir terzi bir vicdan mühendisi de
öyleyse tüm ateşleri tepemize dikip
pişirmeli ruhumuzun aymaz çiğliklerini