Martılar öbek öbek suyun üzerindeler. Hafif dalgalara bırakmışlar, bir beşikte sallanır gibi ak gövdelerini.
Az ileride bir karabatak. Dalıp dalıp gagasında yutabileceği büyüklükte bir balıkla çıkıyor suyun yüzeyine.
Martılar hareketsizler yine...
Yanımdaki belli ki konuşma gereksinimi duyuyor biriyle...
"Nasılsın? " diye soruyor bana...

İçimdeki uyutamadığım mutsuzluğa rağmen...

" İyiyim," diyorum.

Oysa öylesine dağınık ki içim. Toplamaya üşendiğim bir ruh halindeyim.

Usumdan yuvarlanıyor E.Cansever:
"Gökyüzü karışıksa, kuşların işi..." diye günah keçisi seçmiş ya kuşları.
İnsanın içi karışıksa kimi suçlamalı, peki?

Suskun halim, belli ki yanıma yeni gelenin ilgisini çekmiş, olmalı ki, merhabadan sonra soruyor, yine en kızdığım soruyu:
" Nerelisin?"
Ona;
" İçimde bir yerdeyim," diyesim geliyor.
Vazgeçip gülümsüyorum sadece.

Bakışlarım karşı kıyıya uzanıp yapışıyor.

Cemal Süreya’nın dediği gibiyim aslında.
"Öyle bir yere geldik ki, hiçbir sokağın adı yok!"

Yok yok, Kafka daha uygun o anki düşünce yapıma:

" Herşeyim tastamam, sadece biraz daha kendime ihtiyacım var."

Tabi bu sözleri yutuyor sol yanım, söylemiyor dilim. Ve yine Kafka gibi ikilem arasında sıkışıp kalıyorum:
Tabi hangi insan içindeki mutsuzluğa veda edebilirdi ki o an?
Önceki yıllar umutla içimi ışıtan sözleriyle Gülten Akın bile yarınlarımı avutamıyor:

" Yitirmeli ne varsa, başlamalı yeniden."
Lakin düşüncelerin de gücü, takati tükenir.

"Birilerine mucize olmak lazım."
Diye fısıldıyor Kafka...

" Keşke başarabilsem..."

Belli ki yüksek sesle düşünmüşüm.

" Neyi başarabilseniz?"

Diye soruyor merakla yanımdaki insan...
Bu kez şaşıran ben oluyorum.

" Öylesine işte..." diye savuşturuyorum.

" İyi misiniz?" Diyor ısrarla.

O an sessiz sözcüklerim, karşı kıyıdan yuvarlanıp dalga dalga kıyılarıma çarpıyor:

" Oksijensiz bir çağı solumanın stresindeyim."

Ve kalkıp uzaklaşıyorum şehrin kararan kıyılarından...
Kafka ile birlikte...

" Ölümün olduğu bu dünyada, hiçbir şey çok da ciddi değildir aslında..."

Emine Pişiren/Kocaeli