BABA DEDİ

• 23 Kasım 2018 Cuma 01:53:43

’’BABA’’ DEDİ

Tam çıkmak üzereydim. Ayaklarım beni oraya sürükledi. Gitmem için başımı çevirmem yeterdi ama gidemedim. O banka oturdum yine. Aralık ayının dondurucu rüzgarı sağımda solumda kabına sığmayan haşarı bir çocuk gibi yüzüme tokatları indirse de, ellerimi cebime sokmaya çalışsa da gidemedim.

Karşımdaki ağaçta kalan beş yaprak her türlü darbeye karşı annesine sarılan bir çocuk gibi daldan düşmemek için çırpınıyordu, ama düştü, ayaklarımın dibine. Üzülme, dedim bir kısır döngüdür hayat. Yarın başka bir canlının dünyaya gelişine sebep olacaksın.

Sonra onu gördüm bankta. Kırka merdiven dayamış, gür saçlarının ucundaki aklar şakaklarında çilenin izlerini taşıyordu. Solgun dudakları titrerken, incileri mermerindeki kaygıları silmek için birbiriyle yarışıyordu. Gözlerimizle birbirimizin yüreğine indik. Ne dile dokunduk ne söze tenezzül ettik. Sadece birbirimize kilitlendik. Bir zaman öyle konuştuk.
Biraz önce doktor ’’bunu götürün bir daha getirmeyin, evinde kalsın.’’ demişti gizlice. Diyemedim ona. Hücrelerim birbirini bıraktı. Dizlerimin bağı çözüldü. Ayaklarım bedenimi taşıyamadı. Biraz dinlenelim diyerek oraya geldik. Elimde büyümüştü, çocukluğunu biliyordum. Aynı çatı altında yoksulluğu, cehaleti, çaresizliği ve sevgiyi bölüşmüştük, kardeşliği bölüşmüştük. Eşinin yanımızdan ayrıldığını görünce fısıldar gibi ’’abla evlenir mi acaba’’ dedi. ’’Tabiki evlenmez, akıllı kadındır. Sorumluluğunu bilir de sen nereye gidiyorsun? Daha yaşanacak çok şey var.’’ dedim. ’’Doğru ya abla çocuğum 1 yaşında, daha bana baba demedi.’’ dedi. Vahada bir damla su serptim yüreğine, umutları yeşerdi, az önceki solgun bakışları canlandı. Hadi gidelim dedi. Akşam üzeri ondan ayrıldım. Bir iki kez görüştük mutlu oldu. İki ay sonra çocuğunun ilk kez baba dediği gün onu kaybettik. ’’Baba dedi bakın, baba dedi bana!’’ diyordu. Sanki görevini tamamlamış gibi istemeye istemeye sonsuzluğa merhaba dedi. Aradan dokuz sene geçmesine rağmen ne zaman o hastaneye yolum düşse onunla parkta buluşurum.

DÖNDÜ DEMİR SİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN