Bulutlar terini dökerken, gece tüm ağırlığıyla çöker omuzlarına.Yer titrer ayaklarının altında, sarsılırsın yükünü tartmayan dal gibi.Duvarlar yanar ellerinden, buğulanir demir tuttuğunda.Dalga dalga bir sızı yayılır pamuk tarlasından mücürümlere dek.Saman çöpü gibi savrulursun dalga larda, kıyıya çıkmak istedikçe medcezirler oynar seninle, anaforda dal ararsın tutunmaya bir nefes için.
Heyhat! bile diyemezsin, benliğinle cesedin kıyasıya çarpısır, ne zaman ki niye diyecek olursun Şah damarın startı nı verir en büyük nimetine! Çivilenirsin öylece, an içinde asrı yaşarsın, dolar, dolar yine kendine boşalirsin kısır döngü gibi.
Sonra mı? Sonra iki nefes arasında sayfalar açılır bir bir seyredersin yarı uyur yarı uyanık.Bir davet gelir Kalû Belâdan tayin edilmiş,idrak edenlerin niyazlarına karışarak, perde kalkar oklar birbirine kavuşurken kendine gelirsin.
Her şeyden vazgeçersin...
Budur işte seyyahın menzile yolculugu....

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN
.Bir umuttur yaşamak.