Daha yedi yaşında küçücük kız çocuğu, simsiyah saçlı, kahve kahve bakan gözleri daha da aklımda……fotoğraflar şu an bir bir elimin süzgecinden geçiyor siyah ve beyaz…
Çocukluğu; bin dokuz yüz seksen yılının eylülünde ellerinden sorgusuzca alınan, birden yaşı büyüyen bir masum çocuk..Şaşkın gözleri herkesi inceliyordu. Nerdeyim ,ne oldu bana, ANNEME diyerek içinden göz yaşlarını siliyordu..İsyan, üzüntü karmaşası tam yedi yaşında başladı… Hayata ve insanlara güven yitimi..Heyhat! ne bahtsız bir seçime sürüklendi dalga dalga yayılan ağlayan bakışların şemsiyesi altında..Savurdular bir yaprak gibi, nereye düşeceği belirsiz muammalı günlere hoyratça…

Olayın başı şöyle aslında; ogün annesi ve babası tartışmanın son dozunda iken birden annesinin tansiyon problemi doğdu veeee yere yığılması anlık bir olaydı…Kız çocuğu şaşkın bakakaldı bilemezki daha küçük ya, başına ne geleceğini değil mi?derken annesi 27 tansiyonla felç olunca o gün ilk kez yürüyemenin ve annesinin uzun süre konuşamıcağını zorda olsa kavradı.Artık evdeki huzur ve kahkaha bitmişti….Hüzün bütün asfaltı yalıyordu..Doktor yok ,1980 yılı hatırlayın hastane yok… Sokağa çıkma yasağı; bu çocuğun sadece bekçilerin düdüğü ile başlıyordu..garibim nerden anlasın yasak ne? Bekçi kim ahhh ahhh zor yıllar

Yıllar yılları kovaladı…. Bu kız çocuğu büyüdü isyankarlığı fiziki ve ruhsal olarak tamda üstüne yaftalandı… Kimliği artık tam olarak yüreğine, diline ,beynine kazınmıştı….TAM yirmisekiz yıl yatalak bir annenin çektiği acılarla kocaman oldu yüreği …………yazamıyorum özür dilerim gerisi sonra…………Kim merak ettiniz değil mi bu kız çocuğu yazısını okuduğunuz kişi nazlımcan…………….Bugün annesinin sene devriyesi ve çok üzgün ..saygılarımla