Aynadan Mırıldanmalar

• 7 Şubat 2007 Çarşamba 11:24:57

Yok ne söylesem nasıl söylesem olmuyor şiirlerde kesmiyor masal hikaye yada roman yazmalı ne faydası olur onu da bilmem bana senin için yazmanın biliyorum ki o da yetmeyecek gibi
anlatma meselesi değil bu iş yaşama meselesi

hani güzel bir gün düşlersin uyandığında yeni zamana güneş karşılar seni gülersin ya çok değil bir kaç saat sonra bir hain bulut gelir karartır güneşini sende içine düşersin,

ben ilk defa beş yaşımda düştüm salıncaktan sonra on beşimde aşkın kucağından yirmi beşime geldiğimde son bir gayretle hayata asıldım
az kaldığına inanıyorum son düşüşüme kırk beşte yemin olsun bu sefer kalkmayacağım inadım.

Sonra benden sonrasını diyorum ya sonra ne olacak hani öbür taraf için demiyorum orası ayan beyan ortada inandık iman ettik kabul ettik sorunda yok benim asıl merakım burası ne olacak
alın size yorum.

Ben gidince dünyanızdan aynı güneşe uyanamayacaksınız maalesef
ben giderken güneşimi de götüreceğim günaydınlarımı da

ben gidince papatyalar böyle güzel açmayacak kırlangıçlar yan yalpak
alçalıp yükselmeyecekler güneş tutulmasını gece oldu sanıp yuvalarına dönen kuşlardan bir daha asla haber alınamayacak

ben gidince rüzgarın sesi aşk şarkılarını sevdiklerimin kulaklarına fısıldamayacak başka nameler bulacaklar belki hüzün basacak azcık hepsi o kadar

ben gidince kaç martı öksüz kalacak bilmiyorum sevdiğim şehirde ama bir çocuk var ki eminim özleyecek beni deli fişek gençliğimi dişiliğini bilmem ama dişli bir çocuk

Düşünmeden önce düşlerim yoktu korkularım vardı kasımpatıların kasımda patladıklarını sanırdım
Maviyi hep deniz sandım ta ki yıllar sonra başımı gök yüzüne kaldırınca anladım ki deniz renksiz

Kırlangıç mevsimini sevdim en çok bir de güvercinleri bu sabah balkonumuza yuva yapmış bir güvercinin yumurta bıraktığını fark ettim annemi babamı bilmem ama nasıl güzel bakıyordu
Nasıl tedirgin ürkek nasıl sığınmıştı yuvamıza çalı çırpı ne varsa toplamıştı bende sepetin içini düzenleyip rahat etmesini sağladım şimdi yavrusunun çıkacağı günü bekliyor olan bana oldu
Her zaman ki halimle evden çıkarken unuttuğum şeyleri sepete koyup gönderemeyecek annem
Bir süre merdiven çıkacağım sevgi böyle bir şey sanırım anladım sen her sabah güvercin yemliyorsun bir şey beklemeden veriveriyorsun sevgini onlarda yüzlerce ev içinden senin evini seçiyorlar yavrulamak için ders oldu artık daha çok sevgi her şeye ve her kese

Hayat nasıl bir rüya az önce İstanbul’da patlayan bir bombanın haberi geldi bir ölü var ve o da simit satmak için uğraşan bir adam yaralıları düşünmüyorum bile nasılsa izi kalacak ama iyi olacaklar
Neyin savaşının verildiğini bilmek istiyorum bu dünyada bir simit satmanın telaşında olan bir garipten öç peşinde koşanların aldıkları intikama bakıyorum tiksiniyorum
Haykırmaktan yoruldum ama bir kere daha söylüyorum işte buradayım ne hesabınız varsa benimle görün suçluyorsunuz durmadan buradayım.

Cundada sabahları erken kalkardım sızma yağ az kekik birde köy ekmeği lakin illa ki peynir sonra gelsin sarma cigara hele bir de türkü patlatırsam ardından ‘’yanık olur ‘’ derdim efelerin yüreği kim bilir sesimi duyan olur muydu denizle toprağın birleştiği yerde deniz kızlarını beklerdim
Anlatırdı dedem bir gece ay ışığında nasıl saçlarını taradıklarını nasıl güzel olduklarını ve inadına gözleriyle konuştuklarını şu soruyu bir kere bile sormadım alacağım cevabın korkusundan mıdır nedir
Belki sorarsam hiç göremem diye ama şimdi dedemin yaşına yaklaşırken soruyorum ‘’Deniz kızları yüreklerini efelere hiç mi vermezler sanmıyorum artık deniz kızlarına da inanmıyorum

küçük bir not : öteki güvercinler gelip yuvadaki yumurtayı kırdılar
demek ki iyilik içinde olsa kimsenin yuvasına dokunmamak lazımmış
ah anlasalar