AĞLAMIŞIM BEN YİNE ANNE

• 15 Ekim 2018 Pazartesi 13:05:42

63.yaşım bitmek üzere. Dört çocuk büyüttüm. Kızım üç de erkek torun verdi bize. Bir görseydin ; hepsi de dünya tatlısı anne...

Eşimle evleneli tam kırk yıl olmuş. Bu gün evlenme yıl dönümümüz bizim. O kadın tam kırk yıl kahrımı çekmiş benim. İtiraf etmeliyim ki ; hiç de iyi bir koca olamadım ona ben anne. Ne ona hak ettiği hayatı yaşatabildim, ne de çocuklarımı istediğim gibi yetiştirebilidim. O kadın var ya anne, gelinin senin, benim de kırk yıllık eşim ; bırakıp da gitmedi beni senin gibi !....

Kesinlikle inanıyorum ve biliyorum ki ; aklının ucundan bile geçirmedi bırakmayı. Bana değil belki ama çocuklarına kıymayı hiç düşünmedi. Örneği bendim yanı başındaki annesiz büyüyen çocukların.

Ben hiç normal bir insan olamadım anne. Annesiz ya da babasız büyüyen hiç bir çocuk normal olamıyor çünkü. Ben bunu kendimde sürekli görebiliyorum. Her olayda, her yorumda sırıtıyor benim normal olamadığım.

Beni sakın yanlış anlama. Sana sitem etmek değil bu günkü amacım. Seni suçlamayı boş vereli yıllar oldu. Zorunluluk diyorum, ya da cehalet senin benden vazgeçip de babama yollaman için.

Bir şeyi bir türlü netleştiremedim hafızamda : Hani, evimizin önündeki kamyona beni bindirirken, hani elime de muhtemelen giysilerim ve kitaplarımın olduğu bez torbayı iliştirirken, bir veda öpücüğü kondurmuşmuydum yanaklarıma ? Ben gidince arkamdan bir kaç damla göz yaşı dökmüş müydün anne ?

Yıllarca ağladım ben anne. Hep anneli babalı çocukları kıskandım, onlara özendim anne !

Bu gün bizim evlenme yıl dönümümüz. O kadına bu kırk yılın ardından bir ödül vermek istedim. Bir canlı menekşeye çoktan razıydı o. Yıllarca da böyle oldu. Biraz fazlası olsun deyip, dünden bir alış veriş merkezine gezmeye götürdüm . Bir sinema olsun dedim, biraz eğlenelim. Gösterimde olan revaçta bir komedi filmi seçtik birlikte. Çok eğlendik anne.

Çok küçülen sinema salonlarından biriydi. Bir çok çocuk vardı filmi seyreden. Hepsi de çok güldüler, eğlendiler. Ben onların gülüşlerinden de mutlu oldum anne. Çocuklar hiç ağlamamalı, hep gülmeli bence. Gülmek, aslında en çok onların hakkı ve de ihtiyaçları. Tam da yanımda bir çocuk vardı, babasının yanında. Belki en çok gülen,eğlenen de oydu.

Bu filmi kim yazmış anne ? Baştan sona komedi olan bu filmin sonuna o dram sahnesini niye koymuşlar ? Üç yaşındaki yavrusunu terk eden annenin hikayesi niçin bu filmin sonunda karşımıza çıkıyor ?

63. yaşım bitmek üzere benim ! Üç çocuğun dedesiyim ben anne ! Beni bu yaşta ağlatmaya kimin , ne hakkı var anne ?

Filmin sonunda, senaryo yazarı ve oyuncu İbrahim, kendi çabasıyla hazırladığı bir oyunla, o anneyi, üç yaşındayken terk ettiği oğlunun karşısına, yıllar sonra çıkartıyor. Yıllarca ona kızan, sitem eden, telefonlarına cevap vermeyen o çocuk, o anneyi affedip bağrına basıyor ya anne ; işte ben orada kopmuşum. Hıçkıra hıçkıra ağlamışım anne !

İçimden ağladığımı sanıyordum aslında. Akşam eşim söyleyince şaşırdım, hatta utandım biraz da. Şimdi en çok neyi merak ediyorum biliyor musun ; hani benim yanımda oturan, babasıyla birlikte filmi seyreden ve filmin başından sonuna kadar çok eğlenen, sürekli gülen çocuk vardı ya ; işte o çocuk da duymuş mudur benim ağlamamı ?

O çocuk benim ağlamama da gülmüş müdür , yoksa duygulanıp da üzülmüş müdür, tadı kaçmış mıdır anne ?

Ben o çocuğun üzülmesini de asla arzu etmem. Dilerim onun eğlenmesine engel olmamışımdır, duygulanmamıştır, üzülmemiştir inşallah.

Çouklar hiç üzülmesin, ağlamasınlar anne. Ama bunun için en çok anneler, babalar çocukları terk etmemeli , kıymamalılar onlara değil mi anne ?

Fikret T.