Dertliyken insan geçmiş hatalarını düşünür.Af diler.Allah der.Sadaka verirse de daha güzel olur.Özellikle çaresi henüz bulunamayan bir derde düştüyse Allah der demesine de sanki mecburiyetten der gibi olur ilk başlarda.Tabiri caizse sağlıklıyken ,dertsizken beni hatırlamadın ha bak adama böyle hatırlatırlar gibi bir durum olur.Aslında yaşlılığı da bu bağlamda düşünebiliriz.

Diğer yandan Müslüman olarak doğmuş,büyümüş ve hala öyleysek Kalu Bela da zaten seçmişizdir Allahı. Fakat işte unutup tekrar maddi şartların zorlamasıyla hatırlatılması durumunda şöyle düşünmemek elde değil; Yahu yuh bana be. O kadar dertsiz günlerin oldu.Şükür.Fakat yinede bu sana yakışmadı.Sen dert tasmasıyla gelecek adamıydın.Görüyordun işte gafletten ağzına çalınan iki kaşık bala kandın.Ne olurdu sanki dert gelmeden sen gitseydin kapısına. Yalvarsaydın.

Eğer dertliler dert olarak gördükleri şeylere bakış açılarını ve tutumlarını değiştirip tevekkülle karşılarlarsa yani dertten razı olup derdin önüne geçerlerse bu ayrı bir durum. Henüz o duyguları bilmediğimden pek bir şey yazamayacağım. Derdinden razı olan varsa bu konudaki katkılarını beklerim.

Mutluyken Allahı hatırlama da ise biraz mahcupluk var eğer daha önceden hatırlanmadıysa. Aslında bakarsanız dertliyken ve mutluyken Allahı hatırlamada bir unutmuşluk var ki hatırlama diyoruz.Ve bu daha önce unutmuşluğun verdiği mahcubiyet var.Özellikle bir nimete kavuştuğunuzda ve Allahı hatırladığınızdan sonrasındaki bir karşılık verme hissi,bir şükür secdesi isteği daha başka bir duygu.Yapılabilmesi de daha farklı.

Her iki durumda da; dertli veya mutluyken hatırlamada ayrı lezzetler, tatlar var. Tıpkı dertler acı pul biberi gibi mutluluklar baklava gibi. İkisinin de yeri ayrı.Hayat yemeği menüsü gibi.
Birde zaten ne kadar şükür edersek edelim bir yetersizlik duygusu olması muhtemel. Çünkü Onu hakkıyla övemeyiz ki.Gücümüz yetmez.