Büyüyen mağlubiyetler

• 9 Eylül 2018 Pazar 23:37:36

Enbiya sûresinin 44. ayetinde kısa bir mealiyle buyruluyor: "Evet. Biz onları da atalarını da faydalandırdık. Öyle ki uzun süre yaşadılar. Ama artık görmüyorlar mı ki, biz, yeryüzünü çevresinden eksiltiyoruz? O halde onlar mı galip gelecekler?" Ben bu ayet-i celilenin bir karşılığını da kalbimde buluyorum. Aldığım her ölüm haberinde hem de. Hatta her memleket ziyaretimde, içinde doğduğum dünyada değişenleri gördükçe, bu ayete daha bir iman ediyorum. Dünyam çevresinden eksiltiliyor. Bu kesin. İşte çocukluğumu geçirdiğim ev. Dağılmış. İşte okuduğum lise. Yıkılmış. İşte çocukluk arkadaşım. Mezar olmuş. Daha bunlar gibi pekçok kaybım var ki çervemdeki dünyanın ’eksiltildiğini’ gösteriyor.

Okuduğum Kur’an’ın içinde bir liste var. Sevdiklerimden ölenlerin isimlerini yazıyorum. Her Kur’an okuyuşumda onlara da bağışlıyorum. Başladığım gün sadece aklımdaki isimleri karalamıştım. Kısacık bir listeydi. Şimdi kabardı. Şimdi her yeni duyduğumu yazıyorum. Kağıdı değiştirmeyi planlıyorum. Puntolarını küçültüp yeni bir çıkış alırsam tek kağıtla kurtarabilirim belki. Fakat daha sonra? Daha sonra kağıdın iki yüzünü de kullanmam gerekecek.

Ondan da sonra? Elimde senedim yok. Fakat belli ki, kalırsam, bu iş tek kağıttan deftere doğru gidiyor. İnsanın ömrü uzadıkça kaybettikleri de artıyor. Tabir-i caizse, varlığımızı arttırmak üzere değil, daha çok yoklukla tanışmak üzere yaşıyoruz. Bize yokluğun acısı öğretiliyor. Ne için? Elbette yüzümüzü varlığın sahibine dönmemiz için. Çünkü onu bu dünyada tanımazsak cehennemde daha uzun (Allah korusun belki de sonsuz) bir eğitim görmek zorunda kalacağız. Sınavı geçemezsek bütünlemeye çıkacağız.

Sadece bu da değil üstelik. Hafızam da çevremdeki dünyanın ’eksiltildiğini’ gösteriyor. Eskisi kadar hatırlayıcı değilim. İlkokul arkadaşlarımdan birisinden bahsediliyor bazen. Zorluyorum zorluyorum da hatırlayamıyorum. Adı söyleniyor. Soyadı söyleniyor. Yaşadığımız maceralar naklediliyor. Kimdi bu adam? Kimdi o çocuk? Böyle herşeyi alıp gitmiş olabilir mi? Hiç yaşamamış gibi hayattan çekilinebilir mi? Birgün dünyada izimizin kalmayacağının en açık delili hafızamız. Hafızamızda bu mümkün oluyorsa dünyada da pekâlâ mümkün olabilir. O halde? Kendisine unutkanlık arız olmayanın sevgisini kazanmaya çalışmak gerek. O rızayla hatırlarsa biz hep sevgiyle varolacağız. Çünkü gerikalan herşey bizi unutacak.

Bu kadar eksilen yanımız varken nasıl galip gelebiliriz? Hayatı ’doyasıya yaşamaya çalışmak’ bir yanılgıdan ibaret değil mi? Midesi giderek genişleyen bir canlının doyması nasıl mümkün olur? Nasıl? Dün babamdan yana toktum. Şimdi rahmet-i Rahman’a uğurladım. Ona da acıkmaya başladım. Her yitirdiğim mutluluk yeni bir açlığa dönüştü. Böyle açlığı giderek büyüyen bir canavarı rahmeti/kudreti sonsuz bir ilahtan başka kim doyurabilir. Beni kafeste gördüğün an emin ol arkadaşım. Böyle bir bin mideli gulyabaniyi ancak öyle bir Allah zapteder. İşte; keder keder, kayıp kayıp, sınır sınır çizgilenen yüzüme bak. Büyüyen mağlubiyetlerimle ben de Allah’ın bir deliliyim.