Üstadım, normal insan ile deli arasında bir uçurum olmadığına inanırım...
Yani deli en uç noktaya varmış olan ise, her insanın aynı potansiyele sahip olduğuna...
Uç noktaya doğru ilerlediğimiz de oluyor, uç noktadan uzaklaştığımız da...
Bütün mesele ilerleme ve uzaklaşma süreçlerinde kontrolün kaybedilmemesinde...
Böylece insan bir nevi 'deneysel bir macera' yaşayabiliyor olsa gerek...
Belki de insan olarak var olmanın en keyifli niteliği bu olsa gerek...
Bu noktada cahilliğin de bir tanımı yapılabilir galiba: Cahil, o uç noktaya doğru ilerleme ile ondan uzaklaşma sürecinde kontrolü kaybedendir, denebilir...
Şimdi de cahillik, potansiyel bir deliliktir, denebilir sanırım...
Bunda kültürün başrolü oynuyor olması mümkün müdür?...
Bu soruyu sormama neden olan durum bugün televizyondan izlediğim bir haber...
Hindistan'da bir festivalde karşı karşıya iki kalabalık birbirlerini taş yağmuruna tutuyordu...
Alın size delilik-kültür ilşkisini düşünmeye değer bir durum!...:)))

Saygılarımla.

Fıkralar yine çok güzeldi ama benim en çok hoşuma giden,
"Deliysem deliyim...
Bundan akıllılara ne?" sözü oldu.. Tam bana göre bir söz :))

Selamlar dost kalem