Kortuğum başımamı geldi?
düşündümde öyle olmuştu,kortuğum başıma gelmişti.En sevdiğim insanlar içinde değersizleşmiştim sanki yada öyle hissediyordum.

Bayram sabahıydı kötü düşünceler aklımı almış gibiydi.hiç bu kadar umutsuz olmamıştım.Kendime nedeni neydi diiye sormaya korkuyordum.Sorsam hıçkırıklarım durmadan akacaktı.Yürğimi hüzünlü üzgün zamanlarımda kandırırdım.Yine hiçbişey olmamış gibi davranıyordum.ömrüm hep böyle geçmişti.Ne yapabilirdimki hep insanlari üzmeme telaşı beni sustururdu.

Yine telaşımı içimde yaşıyordum.Etrafıma gülücükler dagıtıyor delicesine çabalıyordum.Savaş gibiydi içimde hissettiklerim. Birbirine düşman iki duyğunun ortasında kamıştım.Bir tarafım yak yık diyordu,diğer tarafım sakin ol devam et mutluluk oyununa diyordu.Hep böyle yaşardım kalabalıkların içinde yalnız.Kendi kendime kızar,kendi kendime susardım.

Ne zaman bu savaş bitecek bilmiyorum. Ne kadarda zordu benim için
İnsanlara hatalarını söyleyememek.Onun için hiç anlamadılar kendileri hakkında ne düşündüğümü.ömrüm boyunca belki bir kaç defa patlamışımdır.Ama hep onlar galip gelirlerdi.bir şekilde kendilerini haklı gösterirlerdi.Yine ben suçlu olurdum düşündüklerim için, üstüne bir de pişmanlık yaşardım.Ne zor bir hayat hep haksız olmak, haklıyken haksız durumuna düşmek.

Düşün düşün çıkamazsının işin içinden

İçimde saldırmaya hazır bir aslan,dışımda sesiz bir kedi gibiydim .Yine anlayan yoktu. Etrafımdaki insanlar kendi halinde işlerine devam ediyorlardı.Benim fırtınalarım içimde, bir oyana, bir buyana sallanıyor hortuma dönüşmek üzereydi.Belki bir yıldırım bekliyordum.Bir soru yetecekti.Neyin var deseler şimşekler çakaçak duygularım ışık misali ağzımdan dökülüp yakacakti etrafımdakileri.Ah bir sorsalar ,bir anlasalardı diye düşünüp dururken bir göz beni izliyordu uzaktan.Sakin ol, sakin ol.
Yine sesizlik, yine durgunluk, yine boşluk.
Yalnız kaldığımda hıçkırıklarım, gözyaşlarıma karışıyordu.Nedense kendimde dayanacak gücü bulamıyordum.Hep ağlıyordum. Şu bana böyle yaptı, bu bana şunu dedi, durmadan beynimin içinde konuşuyordum.Duygularım daha da kötüleşiyordu.Hastamıyım yoksa diye sormadan edemiyordum.

Ben böyle düşünürken içimdeki ses hasta değilsin yalnızsın.Acı bir tebessüm oluştu sararmış yüzümde.Evet şu kocaman dünyada,bir sürü insanların içinde yalnızsın.Çok acı ama gerçek yalnızdım.Bunu anlamak için illaki bir musubet mi olmalıydı.İnsanlar zor zamanlarında anlarmış kim yanında, kim uzağında.Demekki bana herkez uzakmış.Kendi kendimi kandırıyormuşum.Çok fedakarsın derlerdi de, herkez yapar ne varki bunda diye gülerdim.İşin aslı öyle değilmiş.SEN fedakarsan varlarmış.Senin zor günlerinde balon gibi uçup gitmişler.
En yakınların bile.Biraz geç oldu ama ,çok güzel bir şekilde anladım.
Değiştim mi?)) Değişmedim, tabiki çünkü ben böyleyim, hamurum bu, ya tedavi olmalıyım kötü birinden destek alarak,yada böyle kalmalıyım iyi olarak,yani hep yalnız.

MAVİ GÖZYAŞLARI
24.8.2018