Sadece yürüyorduk. Heyecan ve korku içinde göz gözü görmezken. Hiç bir şey hatırlamıyorduk. Acaba bir şeyden mi kaçıyorduk? Bizi gören sadece karanlıktı. Evet bizde onu görebiliyorduk ama içinde ne barındırdığını bilemiyorduk. Sanki bilinmeze doğru yürüyorduk. Karanlıktayken bildiğim sadece bir tek şey vardı. Onun yanımda olduğu. Bana kanat oldu ve sanki tepeleri aşabildim. Halbuki yaptığım tek şey el ele beraber yürümekten ibaretti. Ne koşmak vardı nede konuşmak. Sanki birbirimizden habersiz gibiydik. Bir süre bu süreç aynı şekilde devam ettikten sonra elimi bıraktığını fark ettim. O yumuşak, terlemiş elleri bir anda yok olurken, ellerimin arasından rüzgar geçermişcesine gibi bir hisse kapılttı ellerimde. Sanırım tek başıma devam etmek zorundaydım. Kendimi bu yüzden seviyordum. Bendim her zaman kendimdeydi çünkü. Kulaklarımda ritim uydurmaya çalışıyordum. Çalışıyordum çalışmasınada karşımda beliren şeyde ne idi öyle? Kendimi bu sefer aydınlık, ferah, camlar ile kaplı bir odada buldum. Dışarıdaki hayvan seslerini duyabiliyor, göğe kadar uzanan ağaçlarıda gövdelerinden görebiliyordum. Bir sandalyede oturuyordum ve ellerim çok soğuktular. O kadar soğuktular ki bir anda bütün vücudum donmaya başladı. Dondum. Yapabildiğim tek şey gözlerimi etrafta dolaştırabilmekti sadece. Kırılan buzların ardında vücudum yoktu. Kırıldım. Her şey sadece aldatmacaymış. Gözlerimi açtığımda bu sefer gözlerimi görüyordu gözlerim. Saçımı, yüzümü, ellerimi… Uçuruma doğru yürüyordum sanki. Ne bağırabiliyor nede hareket edebiliyordum. Elimden gelse durduracaktım ama… Elim yokken elimden ne gelebilirdi ki. Sanki beni bir yerden başka bir yere sürükleyen bir şey vardı. Ve en sonunda da beni benden çıkardı ve işine o şekilde devam etmeye çalıştı. Peki neden uçuruma doğru yürürken çıkarıldım? Belkide çıkan bendim. Gönülden pes eden. Umudumu mu yitirmiştim? Hayır, o aslında karanlıktayken bana eşlik eden kişiydi. Aslında benden başkası yoktu orada. Karanlıktayken bendimi benden çıkarmıştım. O yüzden hatırlamıyordum hiç bir şeyi belkide. Yoksa bendim mi benden çıkmak istemişti? Hiç bir şeyden pek emin olamıyordum. Çünkü tam olarak hala ben, ben değildim. Bendim benden eksikti çünkü. Benim kendime yapmak istediklerimi aslında bendim bana yapıyordu. Artık emin olabiliyordum. Bu olanların hepsi gerçekten bendim tarafından bana uygulanan şeylerdi. Neden bunları yaptırtmış olabilirdim ki ona? Ne gereği olabilir di? Bunları düşünerek zaman kaybetmek istemiyordum. Beni düşündüren asıl şey onunla bir daha ne zaman bütün olabileceğimdi… Onun bana tekrar kanat olmasını ve tepeleri tekrardan aşabilmek için beklemekten başka yapabileceğim bir şey yoktu. Aslında yapabileceğim bir şey vardı. Bana kanat olmasını gerçekten çok istiyordum. Kanatlarımın beni gökyüzüne götürmesi, uçabilmek…