İnsan olgunlaşır belli bir vakitten sonra, düşe kalka bebeklikte başlar yaşam felsefesi, hatırlıyorum daha 8 yaşındaydım, bahçemizin en güzel yerinde ağaçta filizlenen bir elma vardı sabah akşam onu seyretmekteydim, vakitler bir birini kovalamaktaydı, geldi yanıma oturdu rahmetli dedem… bir söz vardı unutmam; İnsanlar ağaç gibidir, ekilirler sonra filizlenmeye yüz tutar sonra yavaş yavaş büyümeğe başlar sonra olgunlaştığında kendinde biriktirdiği tecrübeleri salar dışına, faydalı gördüklerini yaşar faydasını görmediklerinde uzaklaşır…

İnsan da böyledir torunum; işine geleni sever işine gelmeyeni siler… Günler ilerledikçe büyüyordum ve daha iyi anlamaya başladım dedemi… Dökülen ağaç gibi ettim kendimi silkelendik’çe silkeniyorum dökülen onca kırıklarımı görüyorum gözlerimden akan yaşlarda boğulan sadece benmişim… Kırmızı olmuştu artık elmam ben gibi olgunlaşmıştı, koparmaya yeltenmiştim sonra aklımı bulandıran bir hüzün sardı gözlerime yaşları musallat eden bir hüzün…

Elimi tam uzatırken koptu dalından, içinde koşarak uzaklaşan bir kurt böceği… Bir gün bende öleceğim diye söylendim kendi kendime… İnsan varınca son ebediyetine dost sandığı herkes kurt böceği gibi olur işte, onlarda son görevini yapacaklar sırtlarında son kez taşınacaksın toprakla örtüneceğin mezarına… İki dua dan sonra hepsi kaçacak başında sadece melek annen ve tek dayanağın baban kalacak… Son cümlen dudaklarından sitemce dökülecek HOŞÇA KALIN… #ŞAİRbaz