Ramazan bayramının ilk haftasıydı. Yurt da halka açık sahur programı yapıyorduk.
Günlerden bir gün bir camiye imam olarak atanan bir hocamız bizlere yeni atandığı bir köy camisinde kimsenin sabah namazına gelmediğini söylerek gelmemizi istedi.
Bizde geleceğimizi söyledik zaten iki kişiydik.
Hoca caminin eski olduğunu kimse olmamasına rağmen namaz sırasında arkanızda bir cemaat varmış gibi hissettiğinizi söyledi.
Bizde nasıl olur bu acaba merakla o gecenin sabahında camiye hocamızla birlikte gittik.
Sabah namazında kimseler yoktu biz de namaza başladık.
Namaz sırasında hocamızın da dediği gibi bir cemaat varmış gibi hissediyordun.
Bunu kelimelerle anlatamazsın yaşanır anlatılmaz dedikleri bu olsa gerek...
Ertesi gün Hoca tekrar gelmemizi istedi bizde hocamızı yoldan alıp camiye doğru gittik.
Caminin bahçesinde bir amcamız oturuyordu.
Hoca tanışmadan sonra kimsenin gelmediğini diğer yeni yapılan camiye gittiklerini söyledi.
Amcamız da merak etmeyin sizin de bir cemaatiniz var dedi ve biz de namaza başladık.
Yine namaz sırasında bir cemaat varmış gibi hissediyordun.
Namaz bittiğinde amcamızla birlikte caminin bahçesinde oturduk.
Hocamız amcamıza hangi köydensin diye sorunca amcamız üç köy öteden geliyorum ben böyle yürür yürür camilerde namaz kılarım dedi.
Bizde amcamızı köyüne arabayla götürelim uzak dediğimizde amcamız ben yayan yürürüm köyüm şu benim oğlum köy muhtarıdır adı şudur evimin adreside şudur gelirseniz beklerim.
Amcamızı elinden öpüp uğurladık.
Günler sonra hocamız bizlere amcamızın köyünde namaz kıldıracağını bizimde gelmemizi istedi biz de gittik. Namaz kıldıkdan sonra hocamız cemaate böyle bir amcamız bize gelmemizi söyledi acaba amcamızı tanıyan var mı dedi.
Cemaatin ortalarından biri o benim babam eminmisiniz diye sordu.
Hoca evet amcamız bize oğlum köy muhtarı adı şudur adresim budur dedi.
Adam evet köy muhtarı o benim dedi
ve
gözleri doldu şaşkın bir şekilde benim babam Kıbrıs şehidi dedi.