KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1050 Okunma
- 3 Yorum
- 1 Beğeni
Nejla
Şimdi buraya bunu yazmak, yazmaya çalışmak o kadar zor ki… Şimdiye kadar hep iyi, mutlu, güzel ve sevecen anlarımızı paylaştık sizinle. Şimdi canımdan canımın içi gidiyor. Şuraya sayfalarca yazsam boş, ifade edemeyeceğim bu tıkanıklığı.
Ben şimdi senin hikâyeni anlatmaya çalışsam, anlatamam ki… Çünkü biz yaşadık, insan yaşadığı şeyleri kolay anlatamaz hele benim gibi beceriksizce. Üzerimde hâlâ bembeyaz tüylerin dururken, yatağın hemen yanı öyle sessiz ve kimsesiz dururken, ben ne söyleyebilirim ki? Acıdan boğazım düğümlenmiş ve gözyaşlarım yüzümü yıkayıp, giderken (onlar da gidiyor) hangi kelimeler bana teselli olabilir ki? Üzüntümü hangi kelimelerle ifade edebilirim? Bembeyaz geldiğin dünyamda bana simsiyah elbiseler bırakarak gittin, siyah elbiselerim senin tüylerinle doluyor diye giyemiyordum, şimdi istediğim kadar siyah giyebilirim.
Hayatımda senin kadar asil bir kedi tanımadım, senin kadar asil kimseyi tanımadım, aynı bana benziyordun belki de o yüzden bunca bağlanıp, bunca sevmiştim, sen bir insanın karşısına çıkabilecek en güzel şeydin ama şimdi gittin. Seninle dip dibe oturduğumuz o soğuk kış günlerini hiç unutmayacağım, kucağımda uyuduklarını, kâbus görüp, korktuğunda, söylenerek yanıma koşuşunu, seninle ilgili hiçbir şeyi unutmayacağım. Keşke seninle gelebilmek mümkün olsaydı, sen beni bu dünyada en çok seven kişiydin, üstelik insanlardan daha çok sevgini gösterebilecek yeteneklerin vardı. Gerçek dostluğu en çok senden öğrendim, biraz olsun birlikte mutlu olabildiysek, bu saçma dünyadaki tek tesellim olacak. Beni üşümelerim, gözyaşlarım ve boğazımdaki o koca düğümle bir başıma bırakıp, gittin. Buradaki vaden dolmuş, öyle diyorlar, biliyorum bizimkisi ayrılık değil. Hiçbir ayrılıkta böyle yüreğim büsbütün yerinde durmazdı çünkü. İç çekmelerin bana geçti bir de tüylerin ve en güzel anıların miras kaldı bana. Bizim gibi nankör insan türüne bunlar çok bile. Seni hep en güzel, en pamuk, en mırıltılı hâlinle hatırlayacağım.
YORUMLAR
Yazınızı bundan iki yıl önce okusaydım hiç etkilenmiyebilirdim.
İnanın bir duyguyu yaşamak için ancak sevmek lazım.
Nasıl mı? Benim kızım çocukluğundan beri hep bir kedisi veya köpeği olsun istedi ama ben hayvanlara dokunamadığım hatta onların olduğu yerden kaçtığım için asla izin vermedim. Sonra büyüdü bu küçük kız ve tabiki evlendi her genç kız gibi.
Birgün beni aradı. Anne ben bir şey yaptım ama sakın kızma.
Hemen anladım ya bir köpek bulmustu ya da bir kedi. Sustum bir süre sonra da suratına telefonu kapattım.
Üstünden bir hafta geçti, sürekli arıyor açmıyordum. Sadece msj.attım, gelirsen kovarım dedim. Acıydi biliyorum.
Bir hafta sonra geldi. Gözlerinin altı ağlamaktan mosmor olmuştu.
-Bu akşam geri vericez ama bir kere sende gör istedik. Bize gelir misiniz bu akşam. Hem senin sevdiğin peynirli salatayı da yaptı eşim.
Kıyamadım tamam dedim.
Evlerine gittiğimizde küçücük beyaz tüylü bir köpek karşıladı beni.
-Ayy diye kaçtım. Ben korkunca o da korktu. Ne yapacayını şaşırdı.
-Korkma Poli annem o benim annem, bak bu da babam.
Poli sanki bir şeyden anlamış gibi eşimin kucağina gitti. Uslu uslu bana bakmaya başladı. Bu defa içimde bir kıpırdanmalar olmaya başladı. Gel desem gelir miydi dedim içimden.
-Gel Poli.
Poli geldi. Başını dizime yasladı. Ben ne yapacaktım şimdi? Nasıl diyecektim ben bir köpekten korkmamaya başladım diye. Gözlerimin dolduğunu kimseye belli etmemek için sessizce kalktım. Bir de baktım Poli yine yanımda.
Şimdi aradan tam bir yıl geçti. Biz Poli ile güreşiyoruz. Ondan korkmak mı? O da neymiş?
Yazınızda okuduğum o şey var ya, hep korkulu rüyamız.
Sevgiyle kalın.
Kıpkırmızı tarafından 8/6/2018 4:40:39 PM zamanında düzenlenmiştir.
Bir kedisever olarak duygularınızı çok iyi anlayabiliyorum... Onların zarafeti ve nahif yaklaşımları ben de inanıyorum başka canlılarda yok...
Öyle duyarlılar ve zamanlamaları öyle mükemmel ki... Bir ev dostu olarak biz onlara karşı eksikli olabiliriz...
Benim de böyle bir kaybım oldu ve aylarca ağladım... Hâlâ zaman zaman fotoğraflarına bakarım... Yokluğunu kabullenmek çok zamanımı aldı...
Acınızı yürekten paylaşıyorum...
Kıpkırmızı
Serap IRKÖRÜCÜ
Aylar sonra tıpatıp aynısını aradım ve buldum... Bir yıldan fazladır o kızımla yaşıyorum şimdi...
Öneririm...
