Temmuz'da Dört Cumartesi/ Harflerin Sessizce Denizlere Açılır/

• 27 Temmuz 2018 Cuma 23:58:09

-En iyisi değildi belki, ama en kötüsü de değildi
kendi içinde uzama dönüşen ritmin çıkardığı sesleri dinlemek..
Bir tutkuya hayat vermeden yakıcı bir ürpertiyi tanımak
şüphesiz imkansız olandı-

(Ruhumda bütün kentler iç içe geçmiş kuşkulu hüzünler gibi..
Bir mekandan ayrılmak bir insandan ayrılmak kadar
dayanılmaz ve ağır olabiliyor bazen..
’Ne güzeldir yollarda olmak’ şarkısındaki duyguyu
hissede hissede, bir cangıldan, karmaşadan, nispeten
sessiz bir kente, yeşil yeşil çimenlere ulaşmanın
hazzını yaşamak zamanla da olsa, oldukça ızdıraplı..
Uykularımızı geceye satıp, parlak yıldızlardan aydınlık mı ödünç
alıyoruz yoksa)

Bu koca limanda aradığım inciyi nasıl bulabilirdim?
Artk tüm gemicileri anlayabiliyorum..
Beklentilerime ulaşmam bir filmi kurgulamak gibi olmuyor..
Kentten kente kaçışlar özlemden çok örtülü bir yalnızlığa koşmak gibi
oluyor bir süre sonra..
Gün geliyor yarattığı karakterin şöhreti değil de, hüznünü
kendininkinden çok daha tanınır olmasını kıskanan yazarın
ruh hali gibi buluyor insan kendisini..
Sessizlik..Ve çığ gibi büyüyen sessizliğimiz..
Israrcı, korkunç bir imgenin sınırlarında dolaşmak gibi..
Kara kalemle çizilmiş bir resmi yorumsuzca izliyoruz sanki..

Birgün bir şekilde her hangi bir tanesinde varolacağımı
bildiğim bir fotoğraf karesinin içindeydim..
Üstelik Temmuz ve etrafta Cumartesi neşesi vardı..
Herşeye rağmen kalabalığın içinde, bir ada da olduğumuzdan
daha yalnız olduğumuzu hatırlatıyordu..
Karmaşık duygular bütün olasılıklarımı zorluyordu..
Oysa kelimelerimin bütün olasılıklarımı ifade edebileceğine güvenim tamdı..
Bir ferahlık, bir hafiflik dolmuştu yüreğime..

Hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı..
Sokağa açılan caddeyi mutlu bir sessizlik kaplamıştı..
Kendime yeni sözcükler ısmarlıyordum..
Kalemine, düşgücüne güvendiğim bir dostum bu durumu
’En güzel şey’ olarak tanımlamıştı..
Böyle bir gecede yeniden düşününce onu daha iyi anlıyorum şu an..

Bu sabah güneşin pencereme doğuşunu izlerken sanki
yanımdan çok eski, çok sevdiğim ve uzun zamandır görmediğim
bir imgenin geçip gidiyormuş gibi geldi..
Sonra bu duygum çabucak gün ışığına karışmıştı..
Bu noktadan sonra ne kaçış vardı ne de gidilecek bir yer..
Sözcükler ısmarladım kendime..
Hayat o an, sayfaları kedere, geçmişe, parlak bir göğe
açılan kitaplar gibi oluyor...
Josef’in ’Düzenim bozulsun’ istenci kadar yakındım hayata..

Birgün elime bir öykü tutuşturmuşlardı..
Bir öykü..Bitmemiş, bitmesini hiç istemediğim bir öykü..
Zaman geçiyor ben büyüyordum..
Bir türlü son’a kavuşamayan öykü hep aynı uzunlukta kalmıştı..
Birgün geniş bir mekanda bir kadın, tarifsiz bir merakla
hikayenin sonunu sordu..Israrla soruyordu..
Tek kelime söyleyemiyordum, derin bir suçluluk duygusu içindeydim..
İkinci sufle verildi..Kadın, birden durup hafifçe saçlarını okşadı..
Kaldırımda bir ileri bir geri aheste aheste yürümeye devam etmeye başlamıştı..
Boğazın ışıkları yıldızsız göğe inat renk şölenine devam ederken,
uzlaşması zor bir havada iliklerimize dek hüzünlüydük..
Son sahneydi; Kadın-son bir kez baktı bana..
Uzun ve sessizce bakışıyorduk..Sonra, güneş ülkesine doğru yürüdü..
Gözden kayboluncaya dek öylece izledim onu..
Yavaş yavaş çekilmeye başlıyorduk..
Kadın, başını omzuma yasladı..’Keşke bu bir oyun olmasaydı’ dedi..
Oysa bir filmle düzelemeyecek kadar hüzünlüdür insanın öyküsü..
Ne yaşamın kendisi bir oyundu ne de gerekçelerimizin..
Bazen kentlerin içinde ama kentlerden yıldızlar kadar
uzaktadır düşlerimiz..
.....

Uzlaşması zor bir mevsimde kendimden böldüklerim, kimselere yetmiyor..
Gitmek gerekiyor..Sadece gitmek için gitmek gerekiyor..
Evet, başka hiçbir sebebe gerek yok; sadece gitmek..
Bak, herkesler değişmek istiyor; bir tek değişimdir
değişmeyen diyorlar..Nasıl da hepimizi kandırıyorlar..
İnsanın en çok korktuğu şeydir değişmek..
Bir gün, bir bakarsın çevrendeki her şey bir başka
oluvermiş..Ne yapacaksın, mecburen değişirsin sen de..
Yaşamak için değişirsin..’Değişme o zaman dedi’ dış ses..
Yok, o kadar kolay değil dedim..Değişmenin de
istisnai durumları vardır..Sadece değişmek için
değişiyorsan değişebilirsin örneğin..

Canın, gitmek istediğinde; hem de gitmek için bir dolu
sebep varken; sadece gitmek için de gidebilirsin..
^Peki, git o zaman’ dedi..
Bir sabah uyandım gitmişim..Meğer ne çok değişmişim..
.....

Bir geleceği olanın bir geçmişi olana verebileceği şey,
ateşli bir sabrın o muhteşem gök gürültüsünden başka ne olabilir..

-Yazık ki bütün kargaşada insan ruhunu yaşlandırdı,
masumiyetle birlikte çocuksu olan herşeyi öldürdü..
İçten gelmeyince her söz, dudaklarda her an geri
alınacak elden düşme kıymetsiz bir emanet gibi duruyor..
Kimse kimseye inanmıyor..Herkes herkese yabancı..
Serin bir Temmuz gecesi, gözlerimi kapasam
belki herşey geçecek-

Yüksek bir beklenti en kötüsü ve ya en iyisi idi..
Fakat bir tutkuya da hayat veremeyebilir, zira
o tutkuyu diri tutan kuvvetsizlikte değildi..
Renkler, sesler ve kelimeler arasında sürüp giden
belleğimizin bir süre sonra çıkardığı ses ne kadar kırılgan..
Kentlerin getirdiği her duygu inciticiydi belki fakat taşınabilirdi..

Temmuz..18..Cumartesi..