Sen kalk, okumak gibi bir geleneğin olmadığı, ilçeye ulaşımın bile, esas amacı demir-çelik fabrikasına kömür taşımak olan trene eklenmiş yolcu vagonları ile ve haftanın sadece iki günü (pazartesi ve cuma) bir gidiş bir de dönüş şeklinde eski bir otobüsle sağlandığı, Zonguldak/Ereğli’nin bir madenci köyünden; ortaokula, Kastamonu’da yatılı başla. O zamanın yolları ve aktarmalı güzergahları ile bir günden fazla sürüyordu bu yolculuk..

İki yıl önce oğlumu ziyaret için gittiğimde, tam 33 yıl sonra, etüd saatlerinde sınıflarını kullandığımız lise ile yine aynı alanda bulunan öğrenci yurdumuzu açık bulmuştum. Ki, içim burkulmuştu, tıpkı sizin hissettiğiniz gibi, benim de.. İçeri girip izin alarak, Abdurrahman Paşa Lisesi’nin, arka tarafta bulunan basketbol sahasında yaptığımız minyatür kale futbol maçlarımızı, basketbol müsabakalarımızı hatırlamak, hüznü ve mutluluğu bir arada yaşatıyordu. Oğluma ve kızıma anlatmaya çalışıyordum ama tahmin edeceğiniz üzre, onlar için hiç bir anlamı yoktu; bendeki bu heyecanın. Bir kaç yüz metre ileride ve yolun, daha doğrusu derenin karşı tarafında bulunan Merkez Ortaokulu’nun geniş bahçesinde anımsadıklarım ve hislerim de ilkinden farklı değildiler elbette. Bir ay kadar okuduğum Kastamonu’dan, yine yatılı ögrenci olarak gönderildiğimiz İnebolu’ya da geçmiştim o ziyarette, ki orada hüzün zirve yapmıştı işte. Nasıl tavan yapmasın duygular? Orada da, Kastamonu’da olduğu gibi, okuduğumuz ortaokul dışarıda, ögrenci yurdumuz lise ile aynı kampüsteydi. Yurt ile lise arasında kalan geniş bahçeye, ikinci bir okul daha inşa edilmişti bizden sonra. Ve esas hüzünlü olansa, etüd lerde sıralarını kullandığımız İnebolu Lisesi’ nin o öğretim yılı ile kapandığı, yeni ders yılında, farklı bir isim ve müfredat programında yoluna devam edeceğini öğrenmiş olmamdı..

İki, üç yıl kadar önce, okuduğum ilkokul binasının yıkılması da ayrı bir hüzündü bu arada..

Çocukluğumuza dair ‘iz’ler, yüreğimizde olanlar kadar dizlerimizde, dirseklerimizde; sayın Serhatlı..

Yorum diye yazdıklarım, yazınızdan çok daha uzun oldu ve yorumun ötesine geçti, farkındayım; bağışlayın lütfen..

İçinizdeki çocuğun/çocukluğun hiç büyümemesi, yolunu yitirmemesini dilerim.. Hatırlayan ve hatırlatan yüreğinize, kaleminize saygımla...

çocukluğumuza dair bir kaç sararmış resmimiz olduğu için anıları taze tutan bir bilinç geliştirmişiz. çocuk böyledir işte, eline teknoloji vermeden büyürse, ağacı sever, sokakları, topacı, elma şekerini...
bir çocuğun hayal gücüne erişemez hiç kimse.
mutluluk nasıl birleştirici oysa. neyse hadi kavga edecek bir şey bulalım.
güzeldi. saygılar.

Duygusal bir yazı... Çocukluktan bahsedildiği zaman içimde bir yerler ince ince sızlıyor sanki. Belki benim de çocukluğum farklı zaman ve mekanlarda koşup oynuyor, gülüyor kocaman hayallerine sarılıyor. Ama benim çocukluğum öyle eksik ki , çok az şey hatırlayabiliyorum. Bu ne zaman böyle oldu onu da bilmiyorum. Hatırladıklarım ise tüm hayatımı bir şekilde etkileyen üzücü şeyler.
Bir kaç yıl önce bir vesile ile Ankara'ya gitmiştim. Okuluma uğramak geldi içimden ve gittim. Aynıydı sanki.
Ama kendimi orada hayal edemedim. Ne sınıflarında ne de bahçesinde göremedim kendimi. Dokunamadım hiç bir anıya ve çok üzüldüm. İçimdeki çocuk yaşıyor ama onu bulmamı bekliyor sanki.Bu nedenle de hep hüzün var gözlerinde. Bilmiyorum bir gün bulabilir miyim. Sis perdesi kalkmıyor ne yapsam da.

Ama emin olun, onlar bizi tanıyorlardır.

Güzel bir yazıydı, kutlarım.
Saygılarımla

Siz de hüzünlendirdiniz beni İcimizde hep yaşayacak cocukluğumuz aynen dediginiz gibi.Varlığımızın yaşadıgı anlar artik olmasa da tadı hala damağımızda.Tesekkür hissettirdikleriniz için .Sevgi ve selamlarımla