Ruhumdaki giz - I -

• 7 Temmuz 2018 Cumartesi 11:23:25

Bu günlerde eski albümleri karıştırıp yirmili yaş fotoğraflarımla karşılaştığımda ister istemez şimdiki halimle kıyaslıyorum ve yaş aldığımı daha çok fark ediyorum. Bunu yaşlanmak olarak görmediğimi belirtmeliyim. Bu durum vücudun karşı duramadığı adına her ne derseniz deyin bir seyahat. Engel olamıyorsunuz, süreç hızla işliyor, beklemiyor. Ten kabullenmek zorunda kalıyor, kırışıp buruşuyor falan ama ya ruh?
Ruh mücadele ediyor ki;
Düşünüyorum da rahmetli dedeciğim hala toprakla uğraştığı zamanlarda 80 yaşındaydı ama yaşını rahat bir on-on beş yıl geriden takip ederdi. Kimse onun 80 yaşında olduğuna inanmazdı. (kaybettiğimizde 98 yaşındaydı) Öyle hayat doluydu ki hem yaşam tarzı hem de aktifliğiyle ezber bozduran bir dede idi benim için. Yardımcıları vardı ama o hala tarlada, bağda, bahçede kendine göre bir köşede toprakla uğraşır bir şeyler eker, oyalanırdı. "Toprak candır, cana can katar" derdi.
Onun çalışırken yorulduğunu düşünür ve üzülürdüm, "dede sen yaşlısın dinlen artık" dediğimde başını kaldırır ; " kim demiş, benim içimde on sekiz yaşında bir Ahmet var ya o bana yardım ediyor kızım, merak etme" derdi. Afallayıp kalırdım;
"hani nerde? ben niye göremiyorum? " dediğimde kıs kıs gülerdi. "İnşallah benim yaşadığım kadar yaşarsın da o zaman beni anlarsın" dediğini hiç unutmuyorum. Düşünüp dururdum.
Yaşım 80 değil ama yaş aldıkça çok iyi anlıyorum dedeciğimi.
Ruhum hala yakındaki bir parka gidip oradaki oyuncaklarla doyasıya oynamak, salıncağa binip bağıra çağıra şarkı söylemek istiyor mesela...Bu bir tanesi sadece , daha çok.
Ben de dedem gibi düşünüyorum şimdilerde. Benim de ruhumu böylesi canlı tutan içimde sakladığım 10 yaşlarında bir küçük kız var. Ona çok iyi bakıyorum. Bazen el ele tutuşup oyunlar oynuyoruz.Aramızda sırlar da var kimsenin bilmediği.Ve ben o kızı çok seviyorum. İyi ki var..
Yaşadığım sürece hep benimle olacak biliyorum, o da beni seviyor çünkü...

Lisân-ı Hâl ile...
Perihan TUNÇDEDE (Peri Masalı)