“Gülümseme fenerlerinin aydınlattığı, onca hırpalanmasına rağmen hala başı dik ve mağrur sevilere dilbazlık yapan güllerin çiy toplamış taç yapraklarındaki renklerin gerçekliğinden daha sahici güzellemelerle güzlenmiş, kuşku süzgecini kapı kilitleri kaybolmuş depolara atmış, “keşke”leri en aza indirmiş yüreklerle yüreklenmeli… Yüreklenmeli ve yürümeli.”

Yürümenin; yüceliklerle yunarak, yürek yüreğe nefeslenerek ötelerden depolanmış enerjilerden yakıtlaşarak rota bulduğu istikameti hep ışığa ve ışıktan aşkınlığa dönük olmalı. Damıtılmış duyguları gündelik telaşeye paralelleyerek, telaşelerin incelmiş gönüllere incelikle güneş sermesine yüreklenerek yürümeli.

“Işık gibi parlak ve yağmur gibi taze mutluluk,
Güneşçesine yeni doğmuş çocuk gibi parlayıverir.
Umut, iyilik ve hasret tohumlarına ruh verirken soluk,
Hayat kendi akışında sürüp gider ve sevinçler dirilir.”

Güz yağmurlarını öncesinde esmer koyuluğun damarlarında çırpınarak titreşen ışık kıvılcımlarının yıkadığı tabiatın ruhunun tutuşmuşluğunu; kalpte hissederek, siyimleşecek gökyaşlarının rahmetliğine kenetlenmeli.

Topraksı umudun sağnaklaştığı, tırmanan sevimliliğin taze mutluluk kırçıllığında bayraklaşarak iyilik hasletine munisleştiği, ılıkça sadelik hasretinin sıcacık nefeslerinde ritimleşerek olağanlaşıp hayatın akışına dâhil edildiği bir ortama taşınmalı.

Tecrübelerin rütbelerini; rüzgâr uğultularında efkârlamadan, layık olduğu noktalarda ve notalarda beste tadında, su şırıldaması doğallığında takınarak gerekli emirbazlık tahtına kondurmalı. İdrakın; iğdiş edilmemiş zafer sabahlarını hedeflemiş, sancısız uzun ömürlü şafakları şartlamış, misilsiz bilgi yüklenmişliğini hayata aktarmış bir civanmertlikte hüküm sürmeliğini sağlamalı.

Düşünmeli, seçmeli; kararlıkla hedeflemeli ve istemeli. İstemeli ve yürümeli. İstemeli ve yapmalı. Olumlu ve ılımlı düşünmeli; olumlu ve ılımlı istemeli, olumlu ve ılımlı gerekçeleştirmeli. Birbirine zincir taneleri gibi kenetlenmiş bu süreci atlamadan, atlatmadan ve aldatmadan realleştirmeli. Olumlu düşünüp, olumlu istedikçe ve gerçekten istedikçe bu kilitlenmişlikten, hedefin kurtulması mümkün değildir.

“Olmuşluk”un iskeletini; istemli, sistemli, disiplinli ve dirayetli çizgide dikleştirerek pekiştirmeli, hiçbir olumsuzluk bulutunun nemini hissetmeksizin ve hissettirmeksizin ab-ı hayat ve ab-ı gençlik yağmurları yağmışlığında donatmalı. Zihinlerde şekillenen düşüncelerin ısrarcı yinelenmesiyle, elle tutulup gözle görünür somutlaşmışlığa yol yordam belirlemesini yaşatmak gerektir. Bıkmadan, bıktırmadan; yılmadan, yıldırmadan defalarca ama defalarca, uygun frekansta bezeleyerek olumlu düşünce merdiveninde tırmanmalı ve sonuç almanın şahikalığına zümrüdüanka kanatlığında kuşlanmalı.

“Işık gibi parlak ve yağmur gibi taze mutluluk,
Güneşçesine yeni doğmuş çocuk gibi parlayıverir.
Umut, iyilik ve hasret tohumlarına ruh verirken soluk,
Hayat kendi akışında sürüp gider ve sevinçler dirilir.”

Cemreler aydınlığının önsözünü yazdığı, kırkikindi yağmurlarına hazırlanan safbahar eşikli yüreklerin ilkbahar tazeliğiyle yaz mayalanmışlığını harmanladığı, yaz sonunu sarıbaharlığa bağlayarak beyaz hoşluğa kanat çırpmışlığı sarmaladığı çizgileri, hoş yürekliler yaylasına taşıyan canlara can olmalı.

En azından hiçliğin derinliğinden hepliğin keyf doruğuna yelken açan, bir şafak dokunuşunda en güzel sombahar sabahına uyanan, renklerin ve duyguların asıldığı bir yürekte yavuklanan, kanaviçenin göklere uçurtma saldığı zümrüt bir gönülle günleri gönüllemeli.

Gönüllemeli ve gürlemeli.

S. Edip Yörükoğlu