Babalar benim için en saygıdeğer insanlardır.Bir evladın yetişmesi için zorlukalara katlanan, asil kişilerdir.Evin yapı taşlarından olan baba olmazsa olmuyor.Hep bir tarafın eksik kanadın kolun kırık kalıyor.En zor zamanlarımda ben, yanımda babamı gördüm.Gerçekten insanların en uç noktada olduğu, uçuruma sürükleneceği bir anda arkasından elini uzatıp seni tutup kaldıran birisinin adı babadır.Onlar zorluklar karşısında duruşunu değiştirmeyen, yüzü gülerken için için kan ağlayan, sana bunu belli etmeyen şahsiyetlerdir
1960 lı yılların Almanya’ sında bir beton fabrikasında çalışan babam, çalışırken baş parmağı betonun altında kalıyor.Parmağını yitirdiği aklında bile olmayan babam üzüntülere boğuluyor.Arkadaşları ona; “Niçin bu kadar çok üzülüyorsun.” dediklerinde; “Ben şimdi burada yokken şu oğluma ne olacak, onu kim çalıştırır gözetir.” Diyor.(O zamanlar büyük abim babamın yanında iş öğreniyor)Düşünebiliyor musunuz parmağını yitirdiğine yanmayan, evladı için üzülen baba....
Bir gazateci yazarın yazısında; ben 65 yaşında olmama rağmen hâlâ babamı ve annemi ararım.Onların yokluğu benim içimde hala bir hüzündür dediğini hatırlıyorum.Onlar hayattayken kıymetlerini bilelim.Bu günler bir daha geri gelmiyor .Anne ve babaları hayatta olmayanlara da buradan başsağlığı diliyorum.Selamlar, saygılar..