Şöyle bir off çekmek istiyorum; tüm haftanın yorgunluğunu üzerimden alacak, beni rahatlatacak bir offf... Elinizde mevcut ise yollayınız lütfen en iyisinden.. Kırılgan, küskün, sıkıntılı, zamansız ve yorucu bir haftayı daha arkamda bırakmanın verdiği haz ile yeni haftaya daha rahat girebilmenin mutluluğunu yaşıyorum şu sıralar...

Düzensiz hayatımın programlanması.. Programlanmak zorunda olması... Hayatımı test kitaplarına adadığım bilmem kaçıncı senem bu! Hayat okuyor musun, duyuyor musun çığrışlarımı? Bunlara sadece senin için katlanıyorum. Şuan cümle kurmakta dahi zorlanmalarım sadece senin için.. Hayatımı senin için programlamak zorunda kaldım. Ahh sen nedir bilir misin programlanmanın ne kadar berbat bir şey olduğunu. Ya da sen bilir misin herkesin sana bu kadar güven duyarken içinde beslediğin korkulara yenilerek yıkılmanın vereceği acıyı? Acılarımla yaşamayı öğreniyorum..

Her geçen dakika biraz daha bağlanıyorum kitaplara. Onların başında uyuyor, onlarla gözlerimi açıyorum. Rüyamda artık soru çözüyorum.. Psikolojimi bozdun ÖSS! Hayır serbest bırakmalıyım kendimi. Saymayacağım 14 Haziran’dan geri.

Bak ÖSS görüyor musun !

Sakinim !

Hepimiz hayatı dolu dolu, gerçek bir şekilde yaşasaydık,
aramızdan bazıları gerçek yaşamdan vazgeçerek gerçekdışı yaşamlar yaşatmasaydı,
yaşadıklarımızı belki de hiç anlamayacaktık...

Bu akşam kontrol ederken testlerimi aslında onların içerisinde bir yaşam gizlediğimi anladım. Çözdüğüm testlerden o an ki ruh halimi analiz edebiliyordum. Felsefe dağıtmışsın beni! O uzun paragrafların içerisinde boğmuşsun beni, nefes alamamışım! Severim seni gerektiği kadar..

Zaman bizim acımasız yöneticimizdir.

Matematik zamanla yarışıyorum sayende. Sayıların arasında sıkıştırmışım her yere zaman zaman diye..

...ve bir mısra mırıldanıyorum
sıcak bir yemek lezzetinde!

Düşünceler yorgun, hayaller yalnız!

Linkin Park dinliyormuşum ara verdiğimde.. Hemen de en anlamlıyı yazmışım..

"Somwhere I belong.. "

"Ait olduğum bir yer istiyorum!"

Ne yorucu bir gündü.. Aslında bugün o kadar çok çalışmamıştım ama haftanın yorgunluğu toplanmıştı. Göz kapaklarımı taşımakta zorluk çekiyorum.

Dersanede haftayı bitirişim güzeldi.

-Hocaammmmm durun!
-Ne oldu?
-Hocam doğru söyleyin sizce ben artık afazi miyim?
-Hayır canım dinlenmeye ihtiyacın var.
-Korkuyorum!
-Korkma afazi değilsin! Hadi bizim yerimizede oyna..
-Peki :/

Sonrası afazi krizi =)

...

Bunalım kokan günün ardından...

Zihnimin en ücra köşesine sıkıştırdığım cümleleri şimdi hemen meydana çıkartıyorum ve umutla gülümsemeyle noktalıyorum bu karmaşık yazıyı..

Yalnızlığın okşadığı kalbime yağmurlar küskün şimdi..

Konuşma ve anlama bozukluğu!




( Doğrudan burada yazılmıştır. Hataları ve karmaşıklığı ruh halime veriniz.. )