Bazen yok olursun bedenin görünse de

• 1 Haziran 2018 Cuma 08:33:59

Dertlerimle başbaşayim bu gece.Üstüne resim asılmayı unutulmuş, eski çivi yaralariyla kaplı bir duvar gibiyim ,boş katı ve çok soğuk. Gecenin karanlığı yine anam gibi kucak açmış gölgeme. O beni hiç yalnız bırakmaz, nere gitsem hep peşimden gelir aynı ev kedisi gibi. Ekmek istemez su İçmez. Ne yaparsam yapayım benden asla bir tek o vaz geçmez.Oturdum binbir hevesle aldigim yalnız koltugumun bir köşesine. Şöyle bir can alıcı gözle baktımda evime aglayasim geldi. Buzdolabı yiyecek dolu yiyen yok kapısını açan yok. Oturma Odam mutfagim aynı benim gibi kimsesiz ve yalnız kalmış. Oysaki o kocaman köy evi balkonunu ne heveslerle alelacele bitirmiştik yağmur soğuk demeden. Hissediyorum balkonum yalnızlıktan üşüyor .Ne bir caydanligi nede bir cekirdegi var.Küsmüş belli ki oda kaderine. Sadece tozlar yapraklar dans ediyor üzerinde. Ah o bahcemin çakma bitkileri. Üç dört sap domates ,iki üç kök salatalık ve koparilmayi bekleyen bir tanecik biberim. Boyun bükmüş hepside kimsesizlik ve sevgisizlikten. Su vermeyi sevmeyi özlemişler. Unutmuşum bahcemin üç tane açan çiçeklerini. Solmuşlar dallarında kurumuşlar. Çamaşırlarim ah o bütün günümü alan Çamaşırlarim. Yarısi makinede yikanmayi unutulmuş yarısı çamaşır tellerinde kurak çöller gibi kuruyup toplamayı unutulmuş. Sanki bizim eve deprem vurmuş yada terkedilmiş. Kapı önündeki ayakkabılar darman duman olmuş. Çift terlikler ayrilmislar birbirlerinden. Sağı bir yerde solu öbür yerde. Ayak kalmamış sanki bu evde, hersey o günden sonra yaşanmamış gibi olmuş.Kac gündür avaz avaz bağıran televizyondan ses yok artık. Tozlanmis sesi kisilmis yağmuru bekleyen pencere gibi öylece duruyor olduğu yerde. Caydanligi küsmüş bana. Oysaki anam geldi geleli bir kere sogumamisti. Gece gündüz semaver gibi çay üstüne çay demliyordu. Ekmeğin tuzu ,çayın şekeri, sürahinin bardağı terketmiş bu evi. Kimse ne acikiyor nede suşasiyor. Sanki gün sayıyor takvimler.Zaman kavramı nedir? hangi ay ?hangi gün ?hangi yıl olmuş bugün bilmiyoruz ve biz yaşadığımız günlerin adını bilmiyoruz. Sabır belki ,belkide dua bizim pazartesimizin, salimizin ,Çarşambamizin adı. Bekliyoruz ve yine bekliyoruz. Biz artık yolda yürüyemiyoruz, arabaya binince evin yolunu bulamıyoruz. Belkide biz artık yaşamıyoruz, sadece doğumu bekleyen hamile bir kadın gibi sıkıntımızı doğurup kurtulmayı bekliyoruz.Agit gelsede nisan yağmurları gibi kirpiklerimizden dökülsede yinede köşe bucaklara saklanıp susuyoruz.Herkes kendi gerçeğinden kaçar gibi. Yüzleşmeye yürek dayanmıyor. Sadece burnumuzdan nefes alıp veriyoruz. O ses anlatıyor acının şiddetini ,Allahın merhametini: Şifa ver Ya Rab ,diyerek gizli gizli elimizi Amin diye yüzümüze sürerek, istiyoruz.
Acı üstüne acı yaşamak ve onların hepsini hazmetmek çok zor ve meşakkatli bir iş. Şükür derken Elhamdülillah sonumuz oluyor. Bu aralar güneş batıdan doğuyor, doğuda görünmüyor gözümüze kaçıyor. Yakalayabilseydim kayan Yıldızlardan birisini peşine takilip mutlu umutlu diyarlara düşerdim. Yildizlarda artık ışık vermiyor geceye hepsi küsmüş ve solmuş. Sallanan ağaçların yaprakları sonbahara davet çıkarır gibiler. Belki dökülüyorlar biz göremiyoruz, belkide biz kör olduk artık göremiyoruz.
Çocuk sesi kalmadı evimizde. Eskiden yuva gibiydi, okul gibiydi. Çantalar kapı önlerine atilirdi ve ben avaz avaz bagirirdim :kaldırın şunları yerdeeen!  diyerek. Biliyormusunuz ben artık hiç bagirmiyorum, Kizmiyorum. Asla olmaz dediğim şeyler oluyor evimde. Hiç Umrumda olmuyor artık ev kirliymiş, biri gelirmiş bize laf dermiş. Şimdi artık tam zamani kenetlenmenin sarilmanin ve bir beden tek yürek olmanın.Tek yürek değil ölmüş tek beden olduk .Selamiz verilmedi hâlâ. Bekliyoruz.Yasarken ölen ölene bu evde hiç diri yok aramızda. Kızım kardeşim var artık aklimizda. Kaciyoruz birbirimizden gözgöze gelemiyoruz utancimizdan. Bi bakış yaakalasak inci taneleri gibi gözyasimiz donup kalıyor kirpiklerimizde. Kiyamiyoruz onu kızım, kardeşim diyerek akitmaya. Sadece buğulu gözlerle bekliyoruz güneş açıp kurusun artık diye.Çekilsin söyleyin o dertlere günesimizin önünden.

Ve yine yeniden Merhaba dostlarım.Uzunca bir aradan sonra niçin girdim? Bilmiyorum ama yokken de vardım aranızda fakat😔Çok şeyler yaşadık biz ailecek. Anlatsam roman olur fakat kısa ve öz deyim ki : üç harfli haneye az kaldı kilom. O evden çıktık göya Bahçeli Ev aldık.Artık kaynanayim kızım evlendi.Ortaca kızım bu yazı yazma sebebimdir. Aslında 15 temmuz bizim aileye de bi darbe vurdu.Allaha şükür ölen yok ama yaşarken ölen var.Kızım kanser olmuş ve gerisini yazmaya gerek yok aanliyacaginiz. 4 sene sonra ilk geçen sene apartopar vatanima geldim.Halen yeni evdeyiz ama uzun kalmayacak gibiyiz. İnşallah ilerleyen aylarda yine sizlerle birlikte oluruz. Dualarimdasiniz. Allaha emanet olun.Herkese selamlar.inşallah zaman bulursam geri döneceğim. Hayırlı Ramazanlar dostlarım. Selam ve dua ile.❤