Örnek

• 27 Mayıs 2018 Pazar 10:49:44

Gecenin en karanlık anlarında yıldızlara bakar, ona benzeyen en parlak yıldızı arardım. Nihayet sabaha yakın bir saatte, görebildiğim en parlak yıldıza nakşederdim yüzünü. Başkasına benzemezliğini kendine has duruşunu tüm olumsuzluklara rağmen gülümseyebilmesini ve insanca yaşam için dinmeyen direnciyle eşsizliğini işlerdim. Gecenin koynunda yolunu kaybetmişlerin yollarını aydınlatsın, diye ilmik ilmik örerdim düşlerimi. Yüzüne bakarken yarınlara umut diye beslerdim ta ki düş olmaktan çıkıp geldiği geceye kadar sonra birlikte örmeye başladık ayrı ayrı kurduğumuz düşlerimizi. Büyüdükçe büyüyen özlemlere dönüşüp bizi yollara düşürene kadar, besledik nice zorluklarla başlangıcı olmayan sonsuzluğa yol alan bir yolculuğun yolcularıydık. Kör karanlıkta yüzünün nakşedildiği yıldızın yolumuzu aydınlatanın kendi yüzü olduğundan habersiz, yürek yüreğe yol alan birer yolcuyduk sabahına çıkmak için gecenin içinden gelmiş......