Bazı Düşler Boy Verir Mavi Göğün Altında/ Her Biri Nar Çiçeği

• 26 Mayıs 2018 Cumartesi 00:09:06

-Bir filmle düzelemeyecek kadar hüzünlüdür insanın öyküsü-

(Her Cumartesi, Maugham’ın ’Yazmak için yazmayız,
yazmaya mecbur hissettiğimiz için yazarız’ kadar
gerçekçi ve sadakatliydi)

Önce biz terkettik mekanlarımızı, sonra anılarımız biz

Geçen Cumartesi eve dönüş yolumda sır vermeden konuşan rüzgarın
şehvetine kaptırmıştım kendimi..
Bütün nezaketiyle kulağıma fısıldıyordu..
Bu güzel geceye uysal girme..

Fazlasıyla zarif bir günde; Binaların arasından yükselen hafif kızarık yüzüyle
güneş, saçlarımı savuran rüzgar, yeni yeni tomurcuklanan incir ağacı..
Sanki kokusunu hissetmiyor, sesini duymuyormuşum da ’Ben burdayım’
diye kabarıp duran deniz, ama hepsi benimle birliktelerdi..
Hepsi birlikte oradaydı..İnadına, bin nazla..
İnadına birbirimizi seviyorduk..Derken bulutlar, hep sevgi yüklü..
Güneş erken geliyor, mehtap geç gidiyordu..
Gece, yıldızlar ayaklarıma dolanıyordu..
Mumların titreyen dansında üç afiş ’Yarım’, ’Seni Beklerken’,
’İncir Reçeli’.. Oda da uzak kentlerden kopup gelen şarkılar
peş peşe çalıyordu..

Belki oturup sabah uyanmaktı düşlenen..
Bir güze yaprak olmaktı belki de..
Bir çocuk yerde yalnızlık oynamak duygusu

Ellerimiz hiç bu kadar çıldırmış bir nehrin kenarına yakın değildi..
Kendimi özlediğim bir şarkıda yaprağın ipe kanmış inceliği..
Yeni bir şiire uzanıyor ellerim, kelimelerim içimde uzun
bir monoloğa dönüşüyor..
Sırt çantamda bir çift mektup..
İstanbul’dan İnsanbul’a bir peron kalabalıklığı içimde..
Bu sabah uçurtmalar gökleri paylaşsa, sonra bir filmin arka planına düşsek..
Mavi bir gülüş çiçek açar..Güneşin yedi rengi kelebek coşkuna karışır!..

Cumartesi’den Cumartesi’ye yürüyordum-

Bugün Neva’da içimizdeki sorulara cevaplar aradık..
Sevdiğimiz insanla olmak mı daha mutluluk vericidir,
yoksa bizi sevenle yaşamayı tercih etmek mi diye
başlayan sorulardı..
Çok sevdiğimz hallerde herhangi birini, bir yeri, bir şeyi,
uğradığımız yanılsamayla avunuyorduk belki de..

Bir ezgi, bir dize, bir özlem biçiminde..
Yalnızlık üşüyüp kuruyor Neva’da..
Yürüyoruz, sıyrılıp gelen melodinin ritminde..
Gülüş aralığında sarılıyoruz her adım..
Yol boyu bolkeseden öpücükler..
Ağaçlar kıskanmıyor, bize katılılıyorlar..
Kuşlar daha da sokuluyor onlara..Coşkuyla örüp yuvalarını..
Balıklara uğruyoruz arada bir..Öpüşen balıklarla
söyleşiyoruz hava kabarcıksız..Yosunlar ince ince kokuyor..
İnsanlar korkudan korkmuyor..Sevgi adlı yaşamda öpmelerle yıkılıyor
duygusuzluğun metalik sesi..

Neva’dan sıyrılıp gelen melodinin ritminde
gülüş aralığında sarılıyoruz her adım..
Yol boyu bolkeseden öpücükler..Ağaçlar kıskanmıyor, bize katılılıyorlar
Kuşlar daha da sokuluyor onlara, coşkuyla örüp yuvalarını..
Balıklara uğruyoruz arada bir..Öpüşen balıklarla
söyleşiyoruz hava kabarcıksız..Yosunlar ince ince kokuyor..
İnsanlar korkudan korkmuyor..
Sevgi adlı yaşamda öpmelerle yıkılıyor duygusuzluğun metalik sesi

Bulvar sessizliğinde kelimeler..
Sıcak bir serinlik düşü..
Önümüde bulutlar, ardımızda Cumartesi rüzgarı,
uçuyorum..
Bir uçurtmanın sığımısız boşluğunda..

Bol yıldızlı bir gece..Ona eşlik eden dünyanın
en güzel kokusu..Akasya ve çimen kokuları
hiç kimsenin, hiç kimseyi avutamadığı bir dünyanın
üstüne berrak bir gecenin aydınlığını serpiyor..
.....
İnsan denen varlık bir gün Krzysztof Kieslowski’nin
kadrajındaki kadar dağlarında çiçek, ormanında ağaç,
bükümünde kavak gibi serpilip gelişecek;
Kalbini büyük bir tutkuyla dolduracak, çılgınca
gülümseyecek, gökyüzü ikiye bölünecek ve güneşi
uyandıracak kahkahası..
Artk uyanacak güneş ve kalpler umutla bedenler ise ruhla birleşecek..

26.05.18.Cumartesi..