Benim bu hayatta anladığım , hiç kimseye hiç bir zaman kendinden çok değer vermeyeceksin. Hiç kimseyi tepene çıkarmayacak,kimseye hayatına müdahale edecek kadar fırsat vermeyeceksin. Sonra hayatın alt üst oluyor, kenara çekip izliyorlar, sen bir daha toparlayamıyorsun. Hayatın kayıp giderken bir de beceriksiz oluyorsun,işe yaramaz oluyorsun. Sanki bütün suç sende toplanmış ta kendileri sütten çıkmış ve ak kalmış birer huri melekler. Hiç kimse kendi hatasını görmez,senin pireni deve yapıp dağa kaldırırlar da geriye alamazsın bile. Akrabaymış, aileymiş , arkadaşmış, dostmuş falan filan, hepsi de koca bir yalan. Kimsenin kimseye faydası olmuyor, herkes kendi çıkarı doğrultusunda birilerine yanaşıyor ya da uzaklaşıyor.
Birinin derdi olur,ilgilenirsin,yarasını sararsın,derdine derman olursun ; ne zaman durumunu düzeltse en beğenmediği yine sen olursun. Akıl veren verene, kimse kendi aklına hakim değil ama senin aklına rota çizmeye birebirler. Baban bile olsa bir yere kadar hayatına müdahil olur,sonrası onu da aşar. Evladının bile bir müddet sonra seni beğenmediğine şahit olunca gerisini umursamıyorsun bile. Kimse gözünün yaşına bakmıyor, elden ayaktan düşünce en yakının maskarası oluyorsun. Yaşantın beğenilmez, hayatın dillere pelesenk olur, gövden hiçbir yere sığmaz.
Bu durum aşkta da böyle. Kimi sevsen, kime değer versen mutlaka bir yerleri kalkıyor. Geçmişte gözlerinde kalan bütün heveslerinin acısını senden çıkartmaya çalışırlar. İstediğin kadar katlan yine de yaranamazsın. Her şeyine göz yumsan umarsız, ilgilensen katlanılmaz olursun. Trip atanı mı dersin, ego tatmin edeni mi dersin, kapris yapanı mı dersin, sıraya girmişler sanki. Ne kadar olumsuz ve lüzumsuz varsa hayatına girer. En iyisi kendi hayatına göre yaşamak. Kafana yatana yer, yatmayana yol verdiğinde en iyisi sen oluyorsun. Hayatı beraber paylaştığın, aynı yastığa baş koyduğun bile sana yön veriyorsa hiç kusura bakma, hayatının içine mutlaka eder. Eninde sonunda hayatını burnundan getirir. Düzenin sana ait olmalı, uyan yanında kalır,uymayan ufak ufak yol alır zaten. Hiç kimseye göre düzenleyecek bir yedek hayatın yok. Ne gençliğin sana geri verilecek,ne hayatın yeniden iade edilecek. Gün gelecek emanet aldığın canı verecek ve bir çukura gömüleceksin. Üç beş gün yokluğun hissedilecek ve çok sürmeden mazi olup çıkacaksın insanların hayatından. Yaşadıklarınla baş başa kalacak olan sensin, hesabını verecek olan da sensin. Hayatına kota koydurup üzülmenin gereksiz olduğunu o zaman anlayacaksın. Hem insan öldüğünü kendisi bilmezmiş, bu durum salak olduğunda da böyle. Salaklığın alemi yok . !