Eskiden arkadaşımdın. Ruhen bir dağ kadar uzak, bedenen elimi uzatsam avuçlarımda. Arkadaşımdın ama uzak arkadaş. Yıllarca varlığından habersiz yaşadığım arkadaşım.Sonra varlığını fark ettim. Senin varlığın benim için bir tehlikeydi. Sen bunun farkında değildin. Derler ki aşk ölmektir. Oysa ben ölmek için çok gençtim. Bu duygudan kaçmak istedim. Sana aşık değildim fakat bu an meselesiydi. Ben sana ne zaman aşık olacağım diye korkuyla yaşamak istemiyordum. Bu yüzdendi tüm kaçışlarım, çırpınışlarım. Her seferde tamam bitti diyorum fakat seni görünce bittiğim yerden yeniden başlıyorum. Bugün yine bitti dediğim günlerden biriydi. O kadar eminim ki bittiğinden. Seni gördüm ve kendime yenik düştüm. O an ne yapacağımı bilemedim. Sonra karar verdim.
’’Allah bu bedeni ve ruhu ona, bir kulunun önünde acınası dursun diye vermemişti. Bu ruhu onun yarattığı bir kulla alçaltamazdı. Bir daha asla kendini alçatmayacaktı. Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı onun için. Bir gün bir yerde,belki de yıllar sonra yine karşılaşacaklardı bunu biliyordu. O gün, genç kız, kör olan bu adama teşşekür etmek istiyordu. Herşey için...’’