Sevmeyi sevmek

• 16 Nisan 2018 Pazartesi 16:16:57

ben sevmeyi sevdim,sevilmesem de sevdim,itilsem de kakılsam da sevdim,sevdim sevdim hep sevdim...kimi neyi derseniz belki de herşeyi...acı çeke çeke sevdim,üzüle üzüle sevdim,ağlaya ağlaya sevdim...sevmeyeyim dedim olmadı,ben de diğerleri gibi olmak istedim...sevginin acı veren bir şey olduğunu farkettiğim zaman bu sevgi yolcuğundan geri dönemedim...ailemi sevdim,annemi babamı,kardeşlerimi,komşu teyzeleri,arkadaşlarımı,öğretmenlerimi...en çok da beni sevmeyenleri ve hiçbir zaman da sevemeyecek olanları sevdim nedense...bazen bu bir yakınım bazen de bir yabancıydı ama ben ayrım yapmadan sevdim...çiçeği solucanı karıncayı kediyi köpeği suya düşen güve kelebeklerini sudan kurtarmayı sevdim...yanlışlıkla bastığım karıncaya mezar yapıp çiçeklerle süslemeyi,yolculuğa çıkan yakınımın arkasından saatlerce ağlamayı belki sevdim belki sevmesem de durduramadım kendimi...

sevmenin zararını gördüm mü gördüm elbette...sevgini hak edene ver diyorlardı ama ben bunu yapamıyordum,herkesi her şeyi sevmeye kalkıyordum...sonunda hep acı çeken taraf oluyordum...bunu bilmeme rağmen huylu huyundan vazgeçmez misali ben de canhıraş sevmeye devam ettim...artık hayatımın üçte ikisini harcamış birisiyim...hala akıllanmamış olmalıyım ki beni en fazla üzenleri daha fazla sevmeye devam ediyorum...bu benim elimde mi değil,yoksa onların bana asla karşılık vermeyeceklerini bilmeme rağmen niçin ısrar ediyorum...her şeyi fazlası zararlıdır...fazla yemek yemek,fazla uyumak gibi,fazla sevmek de zarar veriyor bünyeye ve ruha,en çok da ruha...

ben sevilmek derdinde değilim,olmadım hiçbir zaman,yani beni sevsinler diye bir çabam olmadı,ama sevilmediğimi hissettiğimde kendime hep şu soruyu sordum,ben niye onları seviyorum ki diye...beni sevemeyen insanları hele ki bu yakınımdaki biri ise ben de yok sayamadım,ha sevilmemekten daha kötüsü de yok sayılmak,ne sevilmek ne de sevilmemek,arafta kalmak gibi bir şey bu...düşünün bir yakınınız var ve sizi ne seviyor ne de sevmiyor,konuştuğunuzda dinlemiyor,yüzünüze bakmıyor,gözlerini sizden çeviriyor,cevap vermiyor,yanınızdan hızla uzaklaşıyor,hareketleriyle size değersiz olduğunuzu hissettiriyor,bu durumda ne yapardınız?

insanları anlamaya çalışmakla ömrüm geçti,onları memnun etme çabası ile ve başarısızlıkla...ne yaptımsa beğendiremedim,ne dedimse dinletemedim ve kimseden seninle hemfikirim,ben de tıpkı senin gibiyim diyen birine rastlamadım...ancak bu benim açımdan böyle olmadı,ben sık sık karşımdakilere evet aynen ben de senin gibiyim diyorum,kiminle bir araya gelsem ortak bir tek özellik dahi olsa bulabiliyorum...bazıları ise her söylediğime muhalefet ediyor...gücüme giden daha sonra o muhalefet ettiği sözümün aynısını bir başkasından duyup beğenip tasdik ederek ve hatta bana da bunu aktarabiliyorlar...bu komik mi acı mı bilemiyorum...

insanları sevmeye çalışmakla sevmek apayrı şeyler...ben sevmeye çalışmıyorum...istemesem bile herkesde sevecek özellikler keşfediyorum...ama şaşırdığım şey bazılarının bende hiç iyi bir özellik keşfedememiş olmaları...hep muhalif kırıcı,tenkit edici hatta yaralayıcı tarzda konuşmaları karşısında dengemin bozulduğunu hissediyorum...

hayvanlarla anlaşmak daha kolay...insanlar sizi ince eleklerden geçiriyorlar ve eleye eleye deneye deneye en sonunda sizden geriye birazcık kum taneciği bile kalmıyor neredeyse...

bir çözüm arayışı boşuna...galiba kabullenmekten başka yapacak hiç bir şey yok...zamanla o insanlar belki de sizi anlayacaklar fakat o zaman da siz dünyada olmayacaksınız...

hepinize anlayan anlaşan insanlarla birlikte yaşayacağınız bir cennet dünya diliyorum...

Gülhan Çeliktaş