bu yaşıma geldiğimde hayatımın en büyük dileğinin tekrar çocukluğuma dönmek olması var olan sürecin bir devamı mı
yoksa hatalarımın vahim sonucu mu

oysaki çocukluğumun en vazgeçilmesi zor hayali büyümekdi
bir iş sahibi olabilmek
ve belkide çocuklukla hiç bağdaşmıyacak bir şekilde para sahibi olabilmek
paraya hiçbirşekilde ihtiyacım olmamasına rağmen
kuzenimle 13 yaşımdan beri konuştuğumuz ve anlaştığımız tek ortak şey
iş
evet iş
babalarımızın yaptıklarından daha fazlasını yapma
hangi yol olursa olsun
bir şekilde onların geldikleri bu yerin
kat kat üstüne çıkma,
tek amacımız ve gayemiz olmuş
küçücük yüreklerimizin

tabi bunda babalarımızında katkısı yokmuydu
okumalıydık
ama okuyup bitirdiğimiz yerde çalışmazdık
çalışacağımız yer belli
şirketler grubu

çok iyi yabancı dil konuşmalıydık
çünkü
şirketler grubunun bilgileri başkasına gitmemeli
herşey aile arasında kalmalıydı
neyse

babalarımızın hayali bizim küçük yaştaki hırslarımızla birleşince mezara gömülen yaşamadığım çocukluğum oldu,çocukluğumuz oldu

halbuki herşey zamanında güzel
bazen sokaktaki çocuklara özenip
elime oyuncak silah alıp
dıkşın dıkşın diye bağırıyorum
1,81 boyunda 77 kiloluk bir adam
dıkşın dıkşın diye bağırıyor düşünsenize

aslında bana zor gelen
hani filmlerde görürüz ya
adam ölüm döşeğindedir ve ölümün soğpuk yüüznden olsa gerek
keşke hayatta para ya değil de insanlığa önem verseydim deyip
ağlaması
o sahneleri hatırlarsınız
pişmanlığın doruk noktaları
işte bana zor gelen
bu lafları daha bu yaşımda söylemek
biliyorum daha çok gencim
ama nedense önümü göremiyorum
bir sis içinde geleceğimi ararken buluyorum kendimi çoğu zman
kısa süreli umutlara yelken açtığım olmuyor değil
ama engin denizlerde boğuluyorum hemen ardından

çocukluğuma dönmek
o saflığı içime çeke çeke büyümek
olması imkansız bir hayal
işte ben bugünlerde bu hayellerin peşinden savruluyorum



not:şu an yazıldığı için hatalar olabilir affola